روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۷۴۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

و في كتاب زياد بن مروان القندي و في نوادر محمد بن ابي عمير ان الصادق ع قال :

فِي رَجُلٍ صَلَّى بِقَوْمٍ مِنْ حِينَ خَرَجُوا مِنْ‏ خُرَاسَانَ‏ حَتَّى قَدِمُوا مَكَّةَ فَإِذَا هُوَ يَهُودِيٌ‏ أَوْ نَصْرَانِيٌ‏ قَالَ لَيْسَ عَلَيْهِمْ إِعَادَةٌ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۱

در كتاب زياد بن مروان قندى؛ و در نوادر محمّد بن ابى عمير آمده است كه امام صادق عليه السّلام در مورد شخصى كه گروهى را از هنگامى كه از خراسان خارج مى‏شوند تا وقتى بمكّه برسند امامت كند، آنگاه معلوم شود كه آن شخص يهودى يا نصرانى بوده است، فرمود: بر مأمومين لازم نيست نمازهاى اين مدّت را اعاده كنند.

من از عدّه‏اى از استادان خود شنيده‏ام (در مورد اين مسأله يا بطور كلّى نماز كردن پشت سر كافر) قائلند: آنچه از نمازها كه بلند خوانده مى‏شود (نمازهاى‏ جهريّه) لازم نيست مأمومين اعاده كنند، ولى نمازهائى كه با صداى آهسته و غير قابل شنيدن خوانده مى‏شود (اخفاتيّه) بايد مأمومين اعاده كنند، و حديثى كه مفصّل است بر حديث مجمل حكومت دارد. (بنا بر اين قائل بتفصيل مى‏شويم و ميگوئيم اعاده نماز محمول بر نماز جهريّه است).