روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۶۵۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

و سال عمر بن يزيد ابا عبد الله ع :

عَنْ إِمَامٍ لاَ بَأْسَ بِهِ فِي جَمِيعِ أُمُورِهِ عَارِفٍ غَيْرَ أَنَّهُ يُسْمِعُ أَبَوَيْهِ اَلْكَلاَمَ اَلْغَلِيظَ اَلَّذِي يَغِيظُهُمَا أَقْرَأُ خَلْفَهُ قَالَ‏ لاَ تَقْرَأُ خَلْفَهُ مَا لَمْ يَكُنْ عَاقّاً قَاطِعاً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۵

عمر بن يزيد از امام صادق عليه السّلام سؤال كرد در مورد امام و پيشنمازى كه اشكالى در كار او نيست و عيبى از عيوب شرعيّه در دينش مشاهده نمى‏شود و مرتكب گناه نمى‏شود مگر اينكه با پدر و مادر خود سخن درشت ميگويد و ايشان را بخشم مى‏آورد، آيا پشت سر چنين كسى مى‏توانم نماز بخوانم يا جايز است به او اقتدا كنم (بعبارت روشن‏تر و با توجّه به ظاهر عبارت و پاسخ امام عليه السّلام سؤال چنين است: آيا در صورتى كه ناچار شوم مى‏توانم باو اقتدا كنم و صورت اقتدا را واقع سازم ولى خود حمد و سوره را قراءت كنم). آن حضرت فرمود: پشت سر او قراءت مكن مادام كه عاقّ قطعى پدر و مادر نباشد و از ايشان نبريده و قطع نكرده باشد.