روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۶۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وَصْفِ الصَّلَاةِ مِنْ فَاتِحَتِهَا إِلَى خَاتِمَتِهَا

و قال الرضا ع :

إِنَّمَا جُعِلَ اَلْقِرَاءَةُ فِي اَلرَّكْعَتَيْنِ اَلْأَوَّلَتَيْنِ وَ اَلتَّسْبِيحُ فِي اَلْأَخِيرَتَيْنِ لِلْفَرْقِ بَيْنَ مَا فَرَضَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ عِنْدِهِ وَ بَيْنَ مَا فَرَضَهُ اَللَّهُ تَعَالَى مِنْ عِنْدِ رَسُولِ اَللَّهِ ص

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۷۸

و حضرت رضا عليه السّلام فرمود: اينكه در دو ركعت اول نماز قراءت (خواندن حمد و سوره) مقرّر گشته و در دو ركعت آخر تسبيح، براى فرقى است كه ميان آنچه خداوند متعال از جانب خويش واجب ساخته و آنچه براى رسولش‏ صلّى اللَّه عليه و آله بر بندگانش واجب كرده است.