روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۲۹۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ مَا يُصَلَّى فِيهِ وَ مَا لَا يُصَلَّى فِيهِ مِنَ الثِّيَابِ وَ جَمِيعِ الْأَنْوَاع

و قال محمد بن مسلم لابي جعفر ع :

اَلدَّمُ يَكُونُ فِي اَلثَّوْبِ عَلَيَّ وَ أَنَا فِي اَلصَّلاَةِ فَقَالَ إِنْ رَأَيْتَهُ وَ عَلَيْكَ ثَوْبٌ غَيْرُهُ فَاطْرَحْهُ‏ وَ صَلِّ فِي غَيْرِهِ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ عَلَيْكَ ثَوْبٌ غَيْرُهُ فَامْضِ فِي صَلاَتِكَ وَ لاَ إِعَادَةَ عَلَيْكَ مَا لَمْ يَزِدْ عَلَى مِقْدَارِ دِرْهَمٍ فَإِنْ كَانَ أَقَلَّ مِنْ دِرْهَمٍ‏ فَلَيْسَ بِشَيْ‏ءٍ رَأَيْتَهُ أَوْ لَمْ تَرَهُ وَ إِذَا كُنْتَ قَدْ رَأَيْتَهُ وَ هُوَ أَكْثَرُ مِنْ مِقْدَارِ اَلدِّرْهَمِ فَضَيَّعْتَ غَسْلَهُ وَ صَلَّيْتَ فِيهِ صَلَوَاتٍ كَثِيرَةً فَأَعِدْ مَا صَلَّيْتَ فِيهِ وَ لَيْسَ ذَلِكَ بِمَنْزِلَةِ اَلْمَنِيِّ وَ اَلْبَوْلِ ثُمَّ ذَكَرَ ع اَلْمَنِيَّ فَشَدَّدَ فِيهِ وَ جَعَلَهُ أَشَدَّ مِنَ اَلْبَوْلِ‏ ثُمَّ قَالَ ع إِنْ رَأَيْتَ اَلْمَنِيَّ قَبْلُ أَوْ بَعْدُ فَعَلَيْكَ اَلْإِعَادَةُ إِعَادَةُ اَلصَّلاَةِ وَ إِنْ أَنْتَ نَظَرْتَ فِي ثَوْبِكَ فَلَمْ تُصِبْهُ وَ صَلَّيْتَ فِيهِ فَلاَ إِعَادَةَ عَلَيْكَ وَ كَذَا اَلْبَوْلُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۷۴

محمّد بن مسلم گويد: به امام محمّد باقر عليه السّلام عرضكردم: هر گاه لباسى كه بتن دارم آلوده بخون باشد و من وقتى متوجّه آن شوم كه بنماز ايستاده‏ام يا مشغول خواندن نماز باشم، تكليفم در اين هنگام چيست؟ امام عليه السّلام فرمود: اگر خون را ميبينى و لباس ديگرى نيز غير از آن بر تن دارى (كه ساتر عورت باشد) آن جامه آلوده بخون را از تن بيرون آورده كنار گذار و با آن (جامه ديگر كه زير آن بر تن داشته‏اى) نماز بخوان، امّا اگر لباس ديگرى غير از آن لباس آلوده بر تن ندارى، با همان جامه خونين نمازت را بپايان ببر و تمام كن و اين خود در صورتى است كه مقدار خون مورد نظر از اندازه يك درهم بيشتر نباشد كه در اين صورت لازم نيست نمازت را هم اعاده كنى، و اگر هم خون از اندازه يكدرهم كمتر باشد كه ديگر اهميّتى ندارد چه آن را ببينى و چه نبينى (بدون آنكه آن را ازاله نموده و آب كشيده باشى ميتوانى با آن نماز بخوانى) حال چنانچه خون را بچشم ببينى و مقدار آن بيش از اندازه يكدرهم باشد و تو آن را نشسته و در آن جامه نمازهاى بسيارى را يا چندين نماز را با آن لباس خوانده باشى، بايد همه آن نمازها را دوباره بخوانى، چون خون مانند منى و بول‏ نيست (بلكه براى خون اندازه‏اى قرار داده‏اند كه اگر بدان حدّ نرسد شارع مقدّس نماز خوانده با آن را رخصت فرموده است، در صورتى كه بول و منى به هر ميزان كه باشد و لو بسيار ناچيز معفوّ و قابل اغماض نخواهد بود.)، سپس آن حضرت منى را بخاطر نشان ساخت، و در خوص ازاله آن مبالغه بسيار نمود و تأكيد فرمود كه حكم نجاست آن سختتر از بول است، بعد فرمود: منى را چه قبل از نماز ببينى و چه بعد از نماز در هر حال بر تو واجب است نمازت را دوباره با لباس پاك بجا آورى (نمازهائى را كه با لباس آلوده به منى خوانده‏اى)، و اگر جامه‏ات را بازرسى كرده و در آن به اثرى از منى برخورد نكرده باشى و با همان لباس نماز بخوانى و بعد معلوم شود ديگر لازم نيست آن را اعاده كنى (زيرا از كجا معلوم كه بعدا آلوده نگشته باشد)، و همين گونه است حكم بول از نظر نمازگزار.