روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۱۰۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ النَّوَادِر

و سيل ع :

عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ أَ وَ لَمْ نُعَمِّرْكُمْ مََا يَتَذَكَّرُ فِيهِ مَنْ تَذَكَّرَ فَقَالَ تَوْبِيخٌ لاِبْنِ ثَمَانِيَ عَشْرَةَ سَنَةً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۶۹

و باز از آن حضرت در مورد تفسير اين گفته خداوند عزّ و جلّ سؤال كردند كه ميفرمايد: أَ وَ لَمْ نُعَمِّرْكُمْ ما يَتَذَكَّرُ فِيهِ مَنْ تَذَكَّرَ يعنى: آيا شما را آنقدر عمر نداديم كه هر كه خواهد متذكر شود بتواند پند گيرد؟ (سوره فاطر- آيه ۳۶) آن حضرت فرمود: اين آيه در مقام سرزنش و تنبيه جوانى است كه هجده سال داشته باشد. مترجم گويد: «چون از ظاهر آيه چنين بنظر مى‏آيد كه توبيخ و عتاب متوجّه سالخوردگانست كه عمر بسيار كرده‏اند و منطقا ميبايست از گردش و اطوار روزگار و بى‏اعتبارى دنيا و محتوم بودن امر آخرت پند گرفته باشند تا با بصيرت كافى كه لازمه و مقتضى طول سنين عمر است از امور فانى اعراض و نسبت به امور باقى اقبال نشان دهند و در تحصيل مراتب آن كوشش وافى مبذول دارند، امّا حضرت همين مقدار از عمر يعنى هجده سالگى را براى تذكّر شخص و حصول بينش در امور اخروى و اقبال بآن كافى اعلام ميفرمايند و معمّر را به هجده ساله تفسير ميفرمايند، و قهرا هر سال كه بآن افزوده شود ميزان ملامت نيز زياد خواهد گشت».