روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۹۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

سهل بن زياد عن يحيي بن المبارك عن عبد الله بن جبله عن اسحاق بن عمار عن ابي عبد الله ع قال :

مَا كَانَ وَ لاَ يَكُونُ وَ لَيْسَ بِكَائِنٍ مُؤْمِنٌ إِلاَّ وَ لَهُ جَارٌ يُؤْذِيهِ وَ لَوْ أَنَّ مُؤْمِناً فِي جَزِيرَةٍ مِنْ جَزَائِرِ اَلْبَحْرِ لاَبْتَعَثَ اَللَّهُ لَهُ‏ مَنْ يُؤْذِيهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۷۹

از امام صادق (ع)، فرمود: نبوده و نباشد و نخواهد بود مؤمنى جز اينكه همسايه‏اى دارد كه آزارش دهد و اگر مؤمنى در جزيره‏اى از جزائر دريا باشد، خدا بفرستد كسى را كه او را آزار دهد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۵۰

امام صادق عليه السّلام فرمود: نبوده و نخواهد بود و نباشد مؤمنى جز آنكه او را همسايه‏ئى باشد كه آزارش رساند، و اگر مؤمنى در يكى از جزيره‏هاى دريا باشد، خدا كسى را براى او برانگيزد كه آزارش دهد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۱۳

سهل بن زياد، از يحيى بن مبارك، از عبداللَّه بن جبله، از اسحاق بن عمّار، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هيچ مؤمنى نبوده و نخواهد بود و الحال هم وجود ندارد، مگر آنكه از برايش همسايه‏اى بوده و باشد كه او را برنجاند. و اگر مؤمنى در جزيره‏اى از جزيره‏هاى دريا باشد، هر آينه خدا از برايش كسى را برانگيزاند كه او را برنجاند».