روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۹۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن سهل بن زياد عن ابن محبوب عن عمرو بن شمر عن جابر عن ابي جعفر ع قال سمعته يقول :

إِذَا مَاتَ اَلْمُؤْمِنُ خَلَّى عَلَى جِيرَانِهِ مِنَ اَلشَّيَاطِينِ عَدَدَ رَبِيعَةَ وَ مُضَرَ كَانُوا مُشْتَغِلِينَ بِهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۷۹

از جابر، گويد: شنيدم امام باقر (ع) مى‏فرمود: چون مؤمنى بميرد، به اندازه افراد قبيله (ربيعه) و (مُضَر) شيطان بر همسايه‏هاى او متوجّه شوند، همه اينها در كار گمراه كردن او بودند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۵۰

امام باقر عليه السّلام ميفرمود: هر گاه مؤمن بميرد، بشماره ربيعه و مضر (كه دو قبيله بزرگ عربند) شياطين بر همسايگانش راه يابند و اينها بگمراهى او مشغول بوده‏اند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۱۳

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از سهل بن زياد، از ابن‏محبوب، از عمرو بن شمر، از جابر، از امام محمد باقر عليه السلام كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى‏فرمود:

«چون مؤمن بميرد، رها شود بر همسايگانش از شياطين، به شماره ربيعه و مضر، كه به آن مؤمن مشغول بودند» (و ربيعه و مضر دو قبيله سنگين‏اند از عرب).