روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۱۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن احمد بن محمد عن ابن محبوب عن جميل بن صالح عن ابي عبيده الحذا قال سمعت ابا جعفر ع يقول :

وَ اَللَّهِ إِنَّ أَحَبَّ أَصْحَابِي إِلَيَّ أَوْرَعُهُمْ وَ أَفْقَهُهُمْ وَ أَكْتَمُهُمْ لِحَدِيثِنَا وَ إِنَّ أَسْوَأَهُمْ عِنْدِي حَالاً وَ أَمْقَتَهُمْ لَلَّذِي إِذَا سَمِعَ اَلْحَدِيثَ يُنْسَبُ إِلَيْنَا وَ يُرْوَى عَنَّا فَلَمْ يَقْبَلْهُ اِشْمَأَزَّ مِنْهُ وَ جَحَدَهُ وَ كَفَّرَ مَنْ دَانَ بِهِ وَ هُوَ لاَ يَدْرِي لَعَلَّ اَلْحَدِيثَ مِنْ عِنْدِنَا خَرَجَ وَ إِلَيْنَا أُسْنِدَ فَيَكُونُ بِذَلِكَ خَارِجاً عَنْ وَلاَيَتِنَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۶۵۹

از ابى عبيده حذّاء، گويد: از امام باقر (ع) شنيدم مى‏فرمايد: به خدا دوست‏ترين يارانم نزد من پارساترين و داناترين آنها به دين و راز نگهدارترين آنها نسبت به حديث ما و بدترين آنها نزد من در وضع و مبغوض‏تر آنها كسى است كه چون بشنود حديثى را، به ما نسبت دهند و از ما روايت كنند و دل‏پذير او نيست از آن اظهار تنفّر كند و آن را منكر گردد و هر كه پيرو آن باشد، او را كافر داند با اينكه نمى‏داند، شايد حديث از ما باشد و به ما مستند باشد و به اين سبب از ولايتِ ما بيرون رود.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۱۷

مام باقر عليه السّلام ميفرمود: بخدا كه محبوبترين اصحابم نزد من پرهيزگارتر و فقيه‏تر و حديث را نهان‏دارتر آنها است و بدترين و مبغوضترين اصحابم نزد من، كسى است كه هر گاه حديثى را شنود كه بما نسبت دهند و از ما روايت كنند، آن را نپذيريد و بدش آيد و انكار ورزد و هر كه را بآن معتقد باشد تكفير كند در صورتى كه او نميداند، شايد آن حديث از ما صادر شده و بما منسوب باشد، و او بسبب انكارش از ولايت ما خارج شود.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۵۵

از او، از احمد بن محمد، از ابن‏محبوب، از جميل بن صالح، از ابوعبيده حذّاء روايت است كه گفت: شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه مى‏فرمود: «به خدا سوگند كه دوست‏ترين اصحاب من در نزد من، پارساترين ايشان و دانشمندترين ايشان است، و آن است كه حديث ما را از همه ايشان بيشتر كتمان كند. و بدحال‏ترين ايشان در نزد من و كسى كه او را از همه ايشان زشت‏تر مى‏دارم، كسى است كه چون حديث را بشنود كه به ما نسبت داده مى‏شود و از ما روايت مى‏شود، آن را قبول نكند و از آن درهم گرفته شود و آن را انكار نمايد، و كسى را كه به آن اعتقاد كرده تكفير كند و به كفر نسبت دهد، با آنكه او نمى‏داند، شايد كه آن حديث از نزد ما باشد و به سوى ما سند باشد، و به اين سبب از دوستى ما بيرون نباشد».