روایت:الکافی جلد ۲ ش ۷۴۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن محمد بن اسماعيل عن صالح بن عقبه عن المفضل عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّ اَلْمُؤْمِنَ لَيُتْحِفُ‏ أَخَاهُ اَلتُّحْفَةَ قُلْتُ وَ أَيُّ شَيْ‏ءٍ اَلتُّحْفَةُ قَالَ مِنْ مَجْلِسٍ‏ وَ مُتَّكَإٍ وَ طَعَامٍ وَ كِسْوَةٍ وَ سَلاَمٍ فَتَطَاوَلُ‏ اَلْجَنَّةُ مُكَافَأَةً لَهُ وَ يُوحِي اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهَا أَنِّي قَدْ حَرَّمْتُ طَعَامَكِ عَلَى أَهْلِ اَلدُّنْيَا إِلاَّ عَلَى نَبِيٍّ أَوْ وَصِيِّ نَبِيٍّ فَإِذَا كَانَ‏ يَوْمُ اَلْقِيَامَةِ أَوْحَى اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهَا أَنْ كَافِئِي أَوْلِيَائِي بِتُحَفِهِمْ فَيَخْرُجُ مِنْهَا وُصَفَاءُ وَ وَصَائِفُ‏ مَعَهُمْ أَطْبَاقٌ مُغَطَّاةٌ بِمَنَادِيلَ مِنْ لُؤْلُؤٍ فَإِذَا نَظَرُوا إِلَى‏ جَهَنَّمَ‏ وَ هَوْلِهَا وَ إِلَى‏ اَلْجَنَّةِ وَ مَا فِيهَا طَارَتْ عُقُولُهُمْ وَ اِمْتَنَعُوا أَنْ يَأْكُلُوا فَيُنَادِي مُنَادٍ مِنْ تَحْتِ‏ اَلْعَرْشِ‏ أَنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَدْ حَرَّمَ‏ جَهَنَّمَ‏ عَلَى مَنْ أَكَلَ مِنْ طَعَامِ‏ جَنَّتِهِ‏ فَيَمُدُّ اَلْقَوْمُ أَيْدِيَهُمْ فَيَأْكُلُونَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۶۱۵

از مفضل، از امام صادق (ع) كه فرمود: به راستى كه بايد مؤمن به برادر خود تحفه‏اى بدهد، گفتم: تحفه چه باشد؟ فرمود: فرش، متكا، خوراك، پوشاك، سلام، پس بهشت گردن كشد براى پاداش دادن به او (در دنيا) و خدا عز و جل به او وحى كند كه: من طعام تو را بر اهل دنيا حرام كردم جز بر پيغمبر يا وصى پيغمبر، و چون روز رستاخيز شود، خدا عز و جل به او وحى كند كه دوستانم را به تقديم تحفه‏هاى آنها پاداش بده، پس غلمان و حوريان بسيار از بهشت به درآيد كه به همراه آنها طبقهائى است با سرپوش‏هائى از لؤلؤ و چون اولياء خدا نگاه كنند به دوزخ و هراس آن و به بهشت و آنچه در آن است، خردشان از سرشان ببرد و دريغ كنند كه از آن طبقهاى طعام بهشتى بخورند و يك جارچى از زير عرش فرياد كند: به راستى خدا عز و جل محققاً دوزخ را بر هر كه طعام بهشتى خورده است حرام كرده و آن مردم، دست خود دراز مى‏كنند و از آن طعامها مى‏خورند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۹۵

امام صادق عليه السّلام فرمود: همانا مؤمن ببرادرش تحفه ميدهد، گفتم: تحفه چيست؟ فرمود: مانند جاى نشستن، متكا، خوراك، پوشاك، سلام. پس بهشت براى پاداش او گردن كشد، و خداى عز و جل ببهشت وحى فرمايد كه: من طعام ترا بر اهل دنيا حرام ساختم مگر بر پيغمبر و وصى پيغمبر، و چون روز قيامت شود، خداى عز و جل ببهشت وحى كند كه دوستانم را در برابر تحفه‏هايشان پاداش ده، پس غلمان و حوريانى بيرون آيند كه طبقهائى كه از مرواريد سرپوش دارد، همواره داشته باشند. چون آنها بدوزخ و هراسش نگرند و بهشت را با آنچه در آنست مشاهده كنند، عقلشان بپرد و نتوانند از آن طبقها بخورند، سپس يك جارچى از زير عرش فرياد كند كه: همانا خداى عز و جل دوزخ را حرام كرده بر كسى كه از طعام بهشتش خورد، آنگاه ايشان دست دراز كنند و بخورند (زيرا از هراس دوزخ ايمن شوند).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۱۹

محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از محمد بن اسماعيل، از صالح بن عقبه، از مفضّل، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «مؤمن تحفه‏اى به برادرش مى‏دهد». عرض كردم كه: تحفه چيست؟ فرمود كه: «آن مانند مجلس و متكّا و خوردنى و پوشيدنى و سلام است؛ پس بهشت از براى مكافات او گردن مى‏شكند و بلند مى‏شود و خداى عز و جل به سوى آن وحى مى‏فرمايد كه: من طعام تو را بر كسانى كه در دنيا سكنى دارند حرام گردانيده‏ام، مگر بر پيغمبر يا وصّى پيغمبر. و چون روز قيامت شود، خداى عز و جل‏ به سوى آن وحى فرمايد كه: دوستان مرا به سبب تحفه‏هاى ايشان سزا ده؛ پس خدمتكاران، از غلمان و حوران از بهشت بيرون مى‏آيند و با ايشان طبقه‏هاى چند از مرواريد باشد كه سر آنها را به دستمال‏ها پوشيده باشند. «۱» و چون دوستان خدا به سوى جهنّم و هول آن و به سوى بهشت و آن‏چه در آن است نظر كنند، عقل‏هاى ايشان پرواز كند و از خوردن سر باز زنند؛ پس منادى از زير عرش ندا كند كه: خداى عز و جل جهنم را حرام گردانيده بر هر كه از طعام بهشت او بخورد؛ پس آن قوم دست‏هاى خويش را مى‏كشند و به سوى آن طبقه‏ها دراز مى‏كنند و از آن‏چه در آنها است مى‏خورند». __________________________________________________

(۱). شايد معنا اين باشد كه سرپوش‏هاى آنها از مرواريد باشد؛ بلكه اين ظاهرتر است. (مترجم)