روایت:الکافی جلد ۲ ش ۷۱۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن حسين بن نعيم عن مسمع ابي سيار قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

مَنْ نَفَّسَ عَنْ مُؤْمِنٍ كُرْبَةً نَفَّسَ‏ اَللَّهُ عَنْهُ كُرَبَ اَلْآخِرَةِ وَ خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ وَ هُوَ ثَلِجُ اَلْفُؤَادِ وَ مَنْ أَطْعَمَهُ مِنْ جُوعٍ أَطْعَمَهُ اَللَّهُ مِنْ ثِمَارِ اَلْجَنَّةِ وَ مَنْ سَقَاهُ شَرْبَةً سَقَاهُ اَللَّهُ مِنَ اَلرَّحِيقِ اَلْمَخْتُومِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۹۳

امام صادق (ع) مى‏فرمود: هر كه يك گرفتارى را از مؤمن برطرف كند، خدا گرفتاريهاى ديگر سراى را از او بر طرف كند و از گورش دلشاد

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۸۶

امام صادق عليه السّلام ميفرمود: كسى كه مؤمنى را از گرفتارى نجات دهد، خدا او را از گرفتاريهاى آخرت نجات بخشد و از گورش با دل خنك شده و مسرور درآيد، و هر كه مؤمن گرسنه‏اى را سير كند، خدا او را از ميوه‏هاى بهشت خوراند و هر كه شربتى باو آشاماند، خدايش از شربت بهشتى مهر شده آشاماند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۰۳

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از حسين بن نعيم، از مسمع- يعنى ابوسيّار- روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «هر كه اندوهى را از مؤمنى ببرد، خدا اندوه‏هاى آخرت را از او ببرد، و از قبر خويش بيرون آيد در حالى كه دلش آرميده و ساكن باشد و از جا به درنيايد. و هر كه مؤمنى را از گرسنگى طعام دهد، خدا او را از ميوه‏هاى بهشت بخوراند. و هر كه مؤمنى را شربت آبى دهد، خدا او را از شراب سر به مُهر بهشت آب دهد».