روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۲۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن جميل بن دراج قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ اِتَّقُوا اَللََّهَ اَلَّذِي تَسََائَلُونَ بِهِ‏ وَ اَلْأَرْحََامَ إِنَّ اَللََّهَ كََانَ عَلَيْكُمْ رَقِيباً قَالَ فَقَالَ هِيَ أَرْحَامُ اَلنَّاسِ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَمَرَ بِصِلَتِهَا وَ عَظَّمَهَا أَ لاَ تَرَى أَنَّهُ جَعَلَهَا مِنْهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۴۴۵

از جميل بن دراج، گويد: از امام صادق (ع) پرسيدم از قول خدا عز و جل (۲ سوره نساء): «و بپرهيز از خدائى كه باز خواست شما به واسطه او است و هم به واسطه ارحام، زيرا خدا بر شما ديده بان است» گويد: در پاسخ فرمود: مقصود ارحام: عموم مردم است، زيرا خدا عز و جل دستور داده است به صله آن و احترام آن، آيا نبينى كه آن را با خود مقرون كرده است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۲۰

جميل بن دراج گويد: از امام صادق عليه السّلام اين قول خداى- جل ذكره- را پرسيدم: «بترسيد از خدائى كه بنام وى از همديگر تقاضا ميكنيد و از بريدن خويشاونديها پروا كنيد كه خدا مراقب شماست، ۲ سوره ۴» فرمود: آن أرحام مردم است كه خداى عز و جل بصله آن امر فرموده و بزرگش داشته مگر نبينى كه آن را در رديف خود قرار داده است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۸۳

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از جميل بن درّاج روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از قول خداى- و جلّ ذكره-: «وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي تَسائَلُونَ بِهِ وَ الْأَرْحامَ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَلَيْكُمْ رَقِيباً» «۳»؛ يعنى: «و بپرهيزيد از خدايى كه شما به واسطه او با خويشان از يكديگر سؤال مى‏كنيد.- چه دأب عرب اين بود كه در وقت طلب حاجت از يكديگر، متمسّك مى‏شدند به نام خدا و ذكر خويشان، و مى‏گفتند كه: به حق خدا و حق خويشان، چنين و چنان كن- به درستى كه خدا بر شما مطّلع و نگهبان بوده و خواهد بود». و بعضى گفته‏اند كه معنى آيه اين است كه: «بترسيد از نافرمانى خدا، و بپرهيزيد از بريدن خويشان؛ بلكه خدا را اطاعت كنيد و صله رحم را رعايت نماييد». و مؤيّد اين معنى است آن‏چه جميل روايت كرده و گفته است كه: حضرت فرمود كه: «مراد از اين ارحام، ارحام مردمان است. به درستى كه خداى عز و جل به صله و پيوند آنها امر فرموده، و آنها را تعظيم نموده و به بزرگى ياد كرده. آيا نمى‏بينى كه آن جناب آنها را از خود قرار داده؟» «۴» __________________________________________________

(۳). نساء، ۱.
(۴). و ظاهر اين است كه مراد از اين عبارت، آن باشد كه در حديث قدسى وارد شده است كه خداى- تعالى- مى‏فرمايد كه: من رحمانم و رحم را آفريدم، و اسم آن را از اسم خود گرفتم، تا آخر آن‏چه فرموده است. (مترجم)