روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۱۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن ابيه عن حماد بن عيسي عن معاويه بن عمار عن نجم بن حطيم الغنوي عن ابي جعفر ع قال :

اَلْيَأْسُ مِمَّا فِي أَيْدِي اَلنَّاسِ عِزُّ اَلْمُؤْمِنِ فِي دِينِهِ أَ وَ مَا سَمِعْتَ قَوْلَ‏ حَاتِمٍ‏ إِذَا مَا عَزَمْتَ اَلْيَأْسَ أَلْفَيْتَهُ‏ اَلْغِنَى إِذَا عَرَّفْتَهُ اَلنَّفْسَ وَ اَلطَّمَعُ اَلْفَقْرُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۴۴۳

از امام باقر (ع) كه فرمود: نوميدى از آنچه در دست مردم است عزت مؤمن است در دينش، آيا نشنيدى قول حاتم را: چه نوميدى گرفتى بى‏نيازى يافتى در خود اگر قدرش بدانى چون طمع فقرى است اندر جان‏

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۱۹

امام باقر عليه السّلام فرمود: نوميدى و چشم نداشتن بدست مردم عزت دينى مؤمن است، مگر گفتار حاتم را نشنيده‏ئى كه گويد:

        اذا ما عزمت الياس الفيته الغنى             اذا عرفته النفس و الطمع الفقر

«چون بنوميدى تصميم‏گيرى و دلت بآن شناسان گردد، آن را بى‏نيازى يابى و طمع را فقر دانى».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۸۱

از او، از پدرش، از حمّاد بن عيسى، از معاوية بن عمّار، از نجم بن حطيم غنوى، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه فرمود: «نوميدى از آن‏چه در دست مردم است، عزّت مؤمن است در دين او. آيا گفته حاتم را نشنيدى كه مى‏گويد:

         اذا ما عَزَمْتَ الْيَاْسَ أَلْفَيْتَهُ الْغِنى             اذا عَرَفَتْهُ النَّفْسُ وَالطَّمَعُ الْفَقْرُ

يعنى: «هر گاه نوميدى از خلق را عزم كنى و دل بر آن گذارى، آن را بى‏نيازى يابى؛ بلكه بى‏نيازى را منحصر در آن بينى، هرگاه نفس تو آن را بشناسد. و طمع و اميد داشتن از مردم، عين فقر و درويشى است».