روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۹۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن محمد بن عبد العزيز عن بكر بن محمد عمن رواه عن ابي عبد الله ع قال :

مَنْ قَالَ هَذِهِ اَلْكَلِمَاتِ عِنْدَ كُلِّ صَلاَةٍ مَكْتُوبَةٍ حُفِظَ فِي نَفْسِهِ وَ دَارِهِ وَ مَالِهِ وَ وُلْدِهِ أُجِيرُ نَفْسِي وَ مَالِي وَ وُلْدِي وَ أَهْلِي وَ دَارِي وَ كُلَّ مَا هُوَ مِنِّي بِاللَّهِ اَلْوَاحِدِ اَلْأَحَدِ اَلصَّمَدِ اَلَّذِي‏ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ `وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ وَ أُجِيرُ نَفْسِي وَ مَالِي وَ وُلْدِي وَ كُلَّ مَا هُوَ مِنِّي‏ بِرَبِّ اَلْفَلَقِ‏ `مِنْ شَرِّ مََا خَلَقَ‏ إِلَى آخِرِهَا وَ بِرَبِّ اَلنََّاسِ‏ إِلَى آخِرِهَا وَ آيَةِ اَلْكُرْسِيِّ إِلَى آخِرِهَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۴۳

از امام صادق (ع) فرمود: هر كه اين كلمات را در هنگام هر نماز واجبى بخواند خودش و خانه‏اش و مالش و فرزندش محفوظ بماند: پناه مى‏دهم خودم و مالم و فرزندانم و اهلم و خانه‏ام و هر چه دارم به خداى يگانه و يكتا آن بى‏نيازى كه نه زاده و زائيده نشده واحدى همتايش نيست و پناه مى‏دهم خود و مال و فرزند و هر چه دارم‏ بربّ الفلق از شرّ آنچه آفريده (تا آخر سوره) و بربّ الناس (تا آخر سوره) و آية الكرسى (تا آخر).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۲۹

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: هر كه اين كلمات را در نزد هر نماز واجبى بخواند خودش و خانه‏اش و مال و فرزندش محفوظ بماند (و دعا اينست): «اجير نفسى و مالى و ولدى و اهلى و دارى و كل ما هو منى باللَّه الواحد الاحد الصمد الذى لم‏ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ، و أجير نفسى و مالى و ولدى و كلما هو منى‏ بِرَبِّ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ‏ (و تا آخر سوره بخواند-) و بِرَبِّ النَّاسِ‏ (و تا بآخر سوره‏ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ‏ بخواند- و آية الكرسى را با بآخر بخواند (يعنى بگويد: و اجير نفسى و مالى و ولدى [و أهلى و دارى‏] و كل ما هو منى باللَّه‏ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الحى القيوم ... تا بآخر).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۸۱

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از محمد بن عبدالعزيز، از بكر بن محمد، از آنكه او را روايت كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هر كه نزد هر نماز واجبى اين كلمات را بگويد، در بابِ خود و خانه و مال و فرزندانش محفوظ باشد: أُجِيرُ نَفْسِي وَمَالِي وَوُلْدِي ... وَآيَةِ الْكُرْسِيِّ، إِلى‏ آخِرِهَا؛ پناه مى‏دهم خود را، و مالم و فرزندانم و كسانم و خانه‏ام، و هر چيزى در آن از من است، به خداى يكتاى يگانه، پناه نيازمندان، كه نزاد و زاده نشد، و نبود او را همتا هيچ‏كس، و پناه مى‏دهم خودم را، و مالم و فرزندانم، و هر چيزى كه آن از من است، به پروردگار سفيده صبح، از بدى آن‏چه آفريده، و از بدى در شبِ درآينده، چون درآيد، و از بدى دمندگان در گره‏ها، و از بدى حسدبرنده، چون حسد برد، و به پروردگار مردم، پادشاه مردم، خداى مردم، از بدى وسوسه‏كننده باز پس‏رونده‏اى كه وسوسه مى‏كند در سينه‏هاى مردم، از پَرى و مردم، و به خدايى كه نيست خدايى، مگر او، كه زنده‏اى است پاينده، فرا نمى‏گيرد او را پينكى [/ چرت‏] و نه خوابى، او را است آن‏چه در آسمان‏ها و آن‏چه در زمين است. كيست آنكه درخواست كند در نزد او، مگر به اذن او. مى‏داند آن‏چه را كه در پيش روى‏هاى ايشان و آن‏چه كه در پشت سرشان است، و احاطه نمى‏كند به چيزى از دانش او مگر به آن چه خواست. فرا گرفته كرسى او آسمان‏ها و زمين را، و گران نباشد بر او حفظ آنها، و او است بلندمرتبه بزرگ». «۱» ( ۱). مترجم سوره‏ها و آيه‏هاى اشاره شده در حديث را به تفصيل بيان و ترجمه كرده است.