روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۲۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

و روي عن ابي عبد الله ع :

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي أَصْبَحْنَا وَ اَلْمُلْكُ لَهُ وَ أَصْبَحْتُ‏ عَبْدَكَ وَ اِبْنَ عَبْدِكَ وَ اِبْنَ أَمَتِكَ فِي قَبْضَتِكَ اَللَّهُمَّ اُرْزُقْنِي مِنْ فَضْلِكَ رِزْقاً مِنْ حَيْثُ أَحْتَسِبُ وَ مِنْ حَيْثُ لاَ أَحْتَسِبُ وَ اِحْفَظْنِي مِنْ حَيْثُ أَحْتَفِظُ وَ مِنْ حَيْثُ لاَ أَحْتَفِظُ اَللَّهُمَّ اُرْزُقْنِي مِنْ فَضْلِكَ وَ لاَ تَجْعَلْ لِي حَاجَةً إِلَى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ اَللَّهُمَّ أَلْبِسْنِي اَلْعَافِيَةَ وَ اُرْزُقْنِي عَلَيْهَا اَلشُّكْرَ يَا وَاحِدُ يَا أَحَدُ يَا صَمَدُ يَا اَللَّهُ اَلَّذِي‏ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ `وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ يَا اَللَّهُ يَا رَحْمَانُ يَا رَحِيمُ يَا مَالِكَ اَلْمُلْكِ وَ رَبَّ اَلْأَرْبَابِ وَ سَيِّدَ اَلسَّادَاتِ وَ يَا اَللَّهُ يَا لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ اِشْفِنِي بِشِفَائِكَ مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ سُقْمٍ فَإِنِّي عَبْدُكَ وَ اِبْنُ عَبْدِكَ أَتَقَلَّبُ فِي قَبْضَتِكَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۷۵

و از امام صادق (ع) روايت شده است: «سپاس از آن خدا است كه ملك را دارا است و من بامدادن كردم و بنده و بنده‏زاده توام و كنيززاده تو در دست تو، بار خدايا! مرا روزى ده از فضل خود، روزى فراوانى از آنجا كه گمان برم و از آنجا كه گمان نبرم و نگهدارم از آن رو كه خود را نگه مى‏دارم و از آن رو كه نتوانم خود را نگهداشت، بار خدايا! از فضل خودت روزيم ده‏ و مگذار براى من نيازى به كسى از آفريده‏هايت، بار خدايا! جامه عافيتم درپوشان و بر آنم شكرگزارى خود را روزى كن، اى يكتا! اى يگانه! اى بى‏نياز! اى خدائى كه نزاده و زاده نيست و احدى با او همتا نيست! اى خدا! اى بخشاينده! اى مهربان! اى مالك الملك! پرورنده پرورنده‏ها و آقاى آقايان! و اى خدا، نيست شايسته پرستشى جز تو، مرا به درمان خود درمان كن از هر درد و بيمارى، زيرا من بنده و بنده‏زاده توام و در دست تو مى‏گردم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۹۴

و از حضرت صادق عليه السلام حديث شده است (كه در زمره دعاهاى بامداد ذكر فرموده‏اند) «الحمد للَّه الذى اصبحنا و الملك له، و اصبحت عبدك و ابن عبدك و ابن امتك في قبضتك اللهم ارزقنى من فضلك رزقا من حيث احتسب و من حيث لا أحتسب و احفظنى من حيث أحتفظ و من حيث لا أحتفظ اللهم ارزقنى من فضلك و لا تجعل لى حاجة الى احد من خلقك اللهم البسنى العافية و ارزقنى عليها الشكر يا واحد يا احد يا صمد يا اللَّه الذى‏ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ، يا اللَّه يا رحمان يا رحيم يا مالك الملك و رب الارباب و سيد السادات و يا اللَّه [يا] لا اله الا انت اشفنى بشفائك من كل داء و سقم فانى عبدك و ابن عبدك اتقلب في قبضتك»

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۲۳

و از امام جعفر صادق عليه السلام روايت شده است كه: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذى‏ أَصْبَحْنا ... أَتَقَلَّبُ فى‏ قَبْضَتِكَ؛ ستايش مر خدايى راست كه صبح كرده‏ايم و مملكت پادشاهى او راست، و صبح كرده‏ام بنده تو و پسر بنده تو و پسر كنيز تو، كه در مشت توام. خداوندا! روزى كن مرا از فضل خود روزى‏اى را، از جايى كه مى‏پندارم و از جايى كه نمى‏پندارم، و نگهدارى كن مرا، از جايى كه نگهدارى مى‏كنم و از جايى كه نگهدارى نمى‏كنم. خداوندا! روزى كن مرا از فضل خود، و مگردان از برايم حاجتى را به سوى يكى از آفريده‏ات. خداوندا! در پوشان به من عافيت را، و روزى كن به من بر آن سپاسگزارى را. اى يكتا! اى يگانه! اى پناه نيازمندان! كه نزاد و زاده نشد و نبود او را همتا هيچ‏كس. اى خدا! اى مهربان! اى بخشاينده! اى مالك پادشاهى و پروردگار پرورندگان و آقاى آقايان و اى خدا! نيست خدايى، مگر تو. شفا ده مرا به شفاى خود از هر درد و بيمارى. به درستى كه من بنده تو و پسر بنده توام، كه مى‏گردم در قبضه تو».