روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۱۰۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه و علي بن محمد القاساني عن القاسم بن محمد عن المنقري عن عبد الرزاق عن معمر عن الزهري قال :

سُئِلَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ عَنِ اَلْعَصَبِيَّةِ فَقَالَ اَلْعَصَبِيَّةُ اَلَّتِي يَأْثَمُ عَلَيْهَا صَاحِبُهَا أَنْ يَرَى اَلرَّجُلُ شِرَارَ قَوْمِهِ خَيْراً مِنْ خِيَارِ قَوْمٍ آخَرِينَ وَ لَيْسَ مِنَ اَلْعَصَبِيَّةِ أَنْ يُحِبُّ اَلرَّجُلُ قَوْمَهُ وَ لَكِنْ مِنَ اَلْعَصَبِيَّةِ أَنْ يُعِينَ قَوْمَهُ عَلَى اَلظُّلْمِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۱۵

از زهرى، گويد: پرسش شد على بن الحسين (ع) از عصبيّت، در پاسخ فرمود: تعصّبى كه صاحبش از آن گنهكار است اين است كه بدهاى تيره و تبار خود را از نيكان ديگران بهتر شمارد، اين تعصّب نسبت كه كسى تيره و تبار خود را دوست بدارد. تعصّب اين است كه تيره و تبار خود را بر ستم و ظلم كمك و يارى دهد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۴۲۱

از على بن الحسين عليهما السلام راجع به عصبيت پرسيدند، فرمود: عصبيتى كه صاحبش بسبب آن گنهكار است اينست كه كسى بدان قوم خود را از نيكان قوم ديگر بهتر داند، ولى دوست داشتن كسى قوم خود را عصبيت نيست، بلكه كمك كردن كسى قوم خويش را بر ستم از جمله عصبيت است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۷۳۳

على بن ابراهيم روايت كرده است كه: از پدرش و على بن محمد قاسانى، از قاسم بن محمد، از منقرى، از عبد الرزّاق، از معمر، از زهرى كه گفت: از حضرت على بن الحسين عليهما السلام سؤال شد از عصبيّت. فرمود: «عصبيّتى كه صاحبش بر آن گنهكار مى‏شود، آن است كه مرد، بَدان خويشان خود را از خوبان قومى ديگر بهتر ببيند. و از عصبيّت نيست كه مرد، خويشان خود را دوست دارد، وليكن از جمله عصبيّت آن است كه، خويشان خود را بر ستمكارى يارى كند».