روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۰۳۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسين بن سعيد عن النضر بن سويد عن القاسم بن سليمان عن جراح المدايني عن ابي عبد الله ع :

فِي قَوْلِ‏ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَمَنْ كََانَ يَرْجُوا لِقََاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صََالِحاً وَ لاََ يُشْرِكْ بِعِبََادَةِ رَبِّهِ أَحَداً قَالَ اَلرَّجُلُ يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ اَلثَّوَابِ لاَ يَطْلُبُ بِهِ وَجْهَ اَللَّهِ إِنَّمَا يَطْلُبُ تَزْكِيَةَ اَلنَّاسِ يَشْتَهِي أَنْ يُسْمِعَ بِهِ اَلنَّاسَ فَهَذَا اَلَّذِي أَشْرَكَ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ ثُمَّ قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ أَسَرَّ خَيْراً فَذَهَبَتِ اَلْأَيَّامُ أَبَداً حَتَّى يُظْهِرَ اَللَّهُ لَهُ خَيْراً وَ مَا مِنْ عَبْدٍ يُسِرُّ شَرّاً فَذَهَبَتِ اَلْأَيَّامُ أَبَداً حَتَّى يُظْهِرَ اَللَّهُ لَهُ شَرّاً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۱۷۷

از امام صادق (ع) در تفسير قول خدا عز و جل (۱۱۰ سوره كهف): «هر كه اميدوار لقاء پروردگارش باشد پس بايد كار خوب كند و شريك نكند در عبادت پروردگارش احدى را» فرمود: مردى است كار ثوابى مى‏كند ولى مقصود او رضاى خدا نيست و همانا مى‏خواهد نزد مردم خوب شمرده شود، دوست دارد كه مردم آن را بشنوند، اين است كه در عبادت پروردگار خود شريك گرفته، سپس فرمود: هرگز هيچ بنده‏اى نيست كه نهانى كار خيرى كند و روزگار بگذرد تا اينكه خدا كار خير او را آشكار سازد، و هيچ بنده‏اى نيست كه كار بدى در نهانى كند و روزگار بگذرد تا آنكه خدا كار بد او را آشكار سازد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۴۰۱

امام صادق عليه السّلام در باره قول خداى عز و جل: «هر كه اميد لقاء پروردگارش را دارد بايد عملى صالح كند و در عبادت پروردگارش هيچ كس را شريك نسازد ۱۱۰ سوره ۱۸» فرمود: شخصى كار ثوابى ميكند و مقصودش خدا نيست، بلكه ميخواهد مردم بشنوند و او را بستايند، اينست كسى كه در عبادت پروردگارش شريك مى‏آورد، سپس فرمود: هرگز نباشد بنده‏ئى كه در نهان كار خيرى كند و روزگار بگذرد، جز آنكه خدا برايش خيرى ظاهر سازد، و هرگز بنده‏ئى نباشد كه در نهان شرى كند و روزگار بگذرد، جز آنكه خدا برايش شرى آشكار كند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۷۰۳

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسين بن سعيد، از نضر بن سويد، از قاسم بن سليمان، از جراح مدائنى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عز و جل: «فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً» «۱». كه آن حضرت فرمود كه: «مردى چيزى از ثواب را به عمل مى‏آورد و به آن رضاى خدا را نمى‏طلبد، جز اين نيست كه تزكيه مردم را طلب مى‏كند و طالب آن است كه مردم او را به پاكى ياد كنند و مدح و ثنا گويند، و خواهش دارد كه آن را به مردمان بشنواند. پس چنين كسى به پرستش پروردگار خويش شرك آورده». بعد از آن فرمود كه: «هيچ بنده‏اى نيست كه عمل خيرى را از براى خدا پنهان كند و هميشه روزها بگذرد، تا آنكه خدا آن خوبى را از برايش ظاهر گرداند، و هيچ بنده‏اى نيست كه عمل بدى را پوشيده و پنهان دارد و روزها بگذرد، مگر آنكه خدا آن بدى را از برايش ظاهر سازد». «۲» __________________________________________________

(۱). كهف، ۱۱۰.
(۲). حاصل آن‏كه، هر بنده‏اى آن‏چه را پوشيده دارد، خدا از براى مردم ظاهر و هويدا مى‏گرداند؛ خواه خوبى باشد، و خواه بدى. و چنان مى‏كند كه مردم به مقتضاى آن، او را ياد كنند. و ترجمه آيه اين است كه: «پس هر كه چنان باشد كه اميد داشته باشد رسيدن را به پاداش و جزاى پروردگار خويش، پس بايد كه كارى بكند كه شايسته و نيكو باشد، و بايد كه كسى را در عبادت و پرستش پروردگار خويش شريك نسازد. (مترجم)