روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۰۱۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

ابو علي الاشعري عن محمد بن سالم عن احمد بن النضر عن عمرو بن شمر عن جابر عن ابي جعفر ع :

فِي قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى‏ََ مََا فَعَلُوا وَ هُمْ يَعْلَمُونَ‏ قَالَ اَلْإِصْرَارُ هُوَ أَنْ يُذْنِبَ اَلذَّنْبَ فَلاَ يَسْتَغْفِرَ اَللَّهَ وَ لاَ يُحَدِّثَ نَفْسَهُ بِتَوْبَةٍ فَذَلِكَ اَلْإِصْرَارُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۱۶۵

از امام باقر (ع)، فرمود: در تفسير قول خدا عز و جل (۱۳۵ سوره آل عمران): « [و آن كسانى كه چون كارِ هرزگى كنند و يا بر خود ستم نمايند به ياد آيند و براى گناهانِ خود آمرزش خواهند و كيست كه گناهان را بيامرزد جز خدا] و اصرار نداشته‏اند بر آنچه كرده‏اند و با آنكه مى‏دانستند (يعنى فهميدند كه بد كرده‏اند)» فرمود: اصرار اين است كه گناهى كند و از آن آمرزش نخواهد از خدا و در فكر توبه نباشد، اين خودش اصرار به گناه است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۹۵

امام باقر عليه السلام راجع بقول خداى عز و جل: «و بر آنچه كرده‏اند اصرار نورزند و بدانند (كه بد كرده‏اند) ۱۳۵ سوره ۳» فرمود: اصرار بر گناه اينست كه: كسى گناهى كند و از خدا آمرزش نخواهد، و در فكر توبه نباشد، اينست اصرار بر گناه.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۹۳

ابو على اشعرى، از محمد بن سالم، از احمد بن نضر، از عمرو بن شمر، از جابر از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عز و جل: «وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى‏ ما فَعَلُوا وَ هُمْ يَعْلَمُونَ» «۳» كه آن حضرت فرمود: «اصرار بر گناه، آن است كه كسى مرتكب گناهى شود، و بلافاصله از خدا طلب آمرزش نكند، و توبه را در دل خويش نگذراند، و با خود در اين باب گفتگو ننمايد، و همين، اصرار بر گناه است». و ترجمه آيه اين است كه: «و بعد از توبه اصرار نكردند بر آن‏چه كردند، در حالتى كه مى‏دانند قباحت و عقوبت عظيم آن را؛ يعنى به آن اعتقاد دارند». (و آخر آيه احتمال غير از اين دارد). __________________________________________________

(۳). آل عمران، ۱۳۵.