روایت:الکافی جلد ۱ ش ۷۱۱

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن المعلي بن محمد عن عبد الله بن ادريس عن محمد بن سنان عن المفضل بن عمر عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ عِلْمِ اَلْإِمَامِ بِمَا فِي أَقْطَارِ اَلْأَرْضِ وَ هُوَ فِي بَيْتِهِ مُرْخًى عَلَيْهِ سِتْرُهُ فَقَالَ يَا مُفَضَّلُ‏ إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى جَعَلَ فِي‏ اَلنَّبِيِّ ص‏ خَمْسَةَ أَرْوَاحٍ رُوحَ اَلْحَيَاةِ فَبِهِ دَبَّ وَ دَرَجَ وَ رُوحَ اَلْقُوَّةِ فَبِهِ نَهَضَ وَ جَاهَدَ وَ رُوحَ اَلشَّهْوَةِ فَبِهِ أَكَلَ وَ شَرِبَ وَ أَتَى اَلنِّسَاءَ مِنَ اَلْحَلاَلِ‏ وَ رُوحَ اَلْإِيمَانِ فَبِهِ آمَنَ وَ عَدَلَ وَ رُوحَ اَلْقُدُسِ فَبِهِ حَمَلَ اَلنُّبُوَّةَ فَإِذَا قُبِضَ‏ اَلنَّبِيُّ ص‏ اِنْتَقَلَ رُوحُ اَلْقُدُسِ فَصَارَ إِلَى اَلْإِمَامِ‏ وَ رُوحُ اَلْقُدُسِ لاَ يَنَامُ‏ وَ لاَ يَغْفُلُ‏ وَ لاَ يَلْهُو وَ لاَ يَزْهُو وَ اَلْأَرْبَعَةُ اَلْأَرْوَاحِ تَنَامُ وَ تَغْفُلُ وَ تَزْهُو وَ تَلْهُو وَ رُوحُ اَلْقُدُسِ كَانَ يَرَى بِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۳۴۵

مفضل بن عمر گويد: از امام صادق (ع) از علم امام پرسيدم نسبت به آنچه در اقطار زمين باشد با اينكه خودش در ميان خانه است و پرده هم جلوى او افتاده؟ فرمود: اى مفضل، براستى خدا تبارك و تعالى، در پيغمبر پنج روح نهاده: روح حيات و زندگى كه به وسيله آن بجنبد و راه رود، روح توانائى كه به وسيله آن قيام كند و مبارزه نمايد، روح شهوت كه به وسيله آن بخورد و بنوشد و به حلالى با زنها بياميزد، روح ايمان كه به وسيله آن عقيده دارد و عدالت مى‏ورزد، و روح القدس كه به وسيله آن تحمل نبوت كند و چون پيغمبر درگذرد و جان بدهد روح القدس از او منتقل شود و متعلق به امام گردد، روح القدس نه بخوابد و نه غفلت كند و نه به بازى سرگرم شود و نه بر خود ببالد و مغرور شود و فريب خورد و دستخوش آرزوى دروغ و استخفاف گردد ولى آن چهار روح ديگر بخوابند، غفلت كنند، به بازى سرگرم شوند و بر خود ببالند و فريب خورند و امام همه چيز را با روح القدس درك مى‏كند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۱۷

مفضل بن عمر گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم راجع بدانستن امام عليه السلام آنچه را در اطراف زمين است، با اينكه خودش در ميان اتاقى‏ست كه پرده‏اش انداخته است فرمود: اى مفضل! خداى تبارك و تعالى در پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله پنج روح قرار داد: ۱- روح زندگى كه با آن بجنبد و راه رود ۲- روح قوه كه با آن قيام و كوشش كند ۳- روح شهوت كه با آن بخورد و بياشامد و با زنان حلال خود نزديكى كند ۴- روح ايمان كه با آن ايمان آورد و عدالت ورزد ۵- روح القدس كه با آن بار نبوت كشد. چون پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله وفات كند، روح القدس از او بامام (جانشينش) منتقل شود و روح- القدس خواب و غفلت و ياوه‏گرى و تكبر ندارد و چهار روح ديگر خواب و غفلت و تكبر و ياوه‏گرى دارند و بوسيله روح القدس همه چيز درك مى‏شود.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۸۶۱

حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از عبداللَّه بن ادريس، از محمد بن سنان، از مُفضّل بن عمر، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: آن حضرت را سؤال كردم از وجه دانستن امام به آنچه در اطراف زمين واقع مى‏شود، و حال آن حضرت در خانه خود نشسته و پرده بر او آويخته است. حضرت فرمود كه: «اى مفضّل، به درستى كه خداى تبارك و تعالى در پيغمبر صلى الله عليه و آله پنج روح را قرار داد: روح حيات كه به آن حركت نمود و راه پيمود، و روح قوّت كه به آن برخاست و جهاد فرمود، و روح شهوت كه به آن خورد و آشاميد و با زنان از حلال مجامعت نمود، و روح ايمان كه به آن ايمان آورد و عدالت كرد، و روح‏القدس كه به آن بار نبوّت را برداشت، و چون قبض روح مُطهّر پيغمبر شد، روح‏القدس از آن حضرت منتقل شد و به سوى امام آمد، و روح‏القدس خواب نمى‏كند و غافل نمى‏شود، و مشغول لهو و لعب نمى‏گردد، و فخر و تكبّر ندارد. و چهار روح ديگر، خواب مى‏كنند و غافل مى‏شوند، و مشغول لهو و لعب مى‏گردند، و فخر و تكبّر دارند. و امام به روح‏القدس مى‏بيند و مى‏داند».

(و مراد حضرت عليه السلام از روح‏القدس، اگر غير فرشته باشد، مراد از انتقال آن، به امام عليه السلام، انتقال مثل آن است؛ زيرا كه تناسخ باطل است و اگر مراد از آن، فرشته باشد، انتقال خود آن است).