روایت:الکافی جلد ۱ ش ۴۸۸

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن الحسن عن سهل بن زياد عن محمد بن عيسي عن فضاله بن ايوب عن ابان عن عبد الله بن سنان عن اسماعيل بن جابر قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع‏ أَعْرِضُ عَلَيْكَ دِينِيَ اَلَّذِي أَدِينُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ قَالَ فَقَالَ هَاتِ قَالَ فَقُلْتُ أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ‏ وَ أَنَ‏ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ‏ وَ اَلْإِقْرَارُ بِمَا جَاءَ بِهِ مِنْ عِنْدِ اَللَّهِ‏ وَ أَنَ‏ عَلِيّاً كَانَ إِمَاماً فَرَضَ اَللَّهُ طَاعَتَهُ ثُمَّ كَانَ بَعْدَهُ‏ اَلْحَسَنُ‏ إِمَاماً فَرَضَ اَللَّهُ طَاعَتَهُ ثُمَّ كَانَ بَعْدَهُ‏ اَلْحُسَيْنُ‏ إِمَاماً فَرَضَ اَللَّهُ طَاعَتَهُ ثُمَّ كَانَ بَعْدَهُ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ‏ إِمَاماً فَرَضَ اَللَّهُ طَاعَتَهُ حَتَّى اِنْتَهَى اَلْأَمْرُ إِلَيْهِ‏ ثُمَّ قُلْتُ أَنْتَ‏ يَرْحَمُكَ اَللَّهُ قَالَ فَقَالَ هَذَا دِينُ اَللَّهِ وَ دِينُ مَلاَئِكَتِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۸۱

اسماعيل بن جابر گويد: به امام باقر (ع) گفتم: مى خواهم به شما عرضه كنم آن دينى را كه با آن نسبت به خدا عز و جل ديندارى كنم، گويد: فرمود: بياور آنچه دارى، گويد: گفتم: من گواهم كه نيست شايسته پرستشى جز خدا، يگانه است، شريك ندارد، و گواهم كه محمد بنده و رسول او است و اعتراف دارم بدان چه از طرف خدا آورده و گواهم كه على (ع) امام است و طاعت او از طرف خدا فرض است و سپس حسن (ع) امام است كه خدا طاعتش را واجب كرده است و سپس حسين (ع) امام است و خدا طاعتش را واجب كرده و پس از او على بن الحسين (ع) امام است و خدا طاعت او را واجب كرده، تا كار امامت به او رسيد. سپس گفتم: خود شما خدايت رحمت كناد. امام فرمود: اين دين خدا است‏ و دين فرشته‏هايش.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۶۶

اسماعيل بن جابر گويد: بامام باقر (ع) عرضكردم: دين خودم را كه خداى عز و جل را بآن ميپرستم بشما عرض كنم؟ فرمود: بگو. عرضكردم: گواهى دهم كه شايسته پرستشى جز خداى يگانه بى‏انباز نيست و محمد بنده او و فرستاده اوست و آنچه از جانب خدا آورده اعتراف دارم على امامست و خدا اطاعتش را واجب ساخته و بعد از او حسن امامست و خدا اطاعتش را واجب نموده و بعد از او حسين امامست و خدا اطاعتش را واجب دانسته و بعد از او على بن حسين امامست و خدا اطاعتش را واجب كرده (همين طور گفتم) تا بخود حضرت رسيد، سپس عرضكردم: توئى امام، خدايت رحمت كند، فرمود: دين خدا و دين ملائكه او همين است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۵۹۱

محمد بن حسن، از سهل بن زياد، از محمد بن عيسى، از فَضالة بن ايّوب، از ابان، از عبداللَّه بن سِنان، از اسماعيل بن جابر روايت كرده است كه به امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه: مى‏خواهم بر تو عرض كنم دين خود را كه خداى عزّوجلّ را به آن دين اطاعت و دين‏دارى مى‏نمايم. حضرت فرمود: «بيار آنچه دارى». اسماعيل مى‏گويد كه: پس عرض كردم كه: شهادت مى‏دهم كه نيست خدايى مگر خدا، در حالى كه تنهاست و او را شريكى نيست، و آن‏كه محمد، بنده و رسول اوست، با آن‏كه اقرار دارم به آنچه آن را از نزد خدا آورده است، و آن‏كه على عليه السلام، امامى بوده كه خدا اطاعت او را واجب فرموده، و بعد از آن حضرت امام حسن عليه السلام، امامى بوده كه خدا اطاعت او را واجب فرموده، و بعد از آن امام حسن عليه السلام، امام حسين عليه السلام، امامى بوده كه خدا اطاعت او را واجب فرموده، و بعد از امام حسين عليه السلام، حضرت على بن الحسين عليه السلام، امامى بوده كه خدا اطاعت او را واجب فرموده، تا آن‏كه امر امامت و خلافت به سوى آن حضرت منتهى شد. بعد از آن، عرض كردم كه: تو امامى به طريق مزبور- خدا تو را رحمت كند- حضرت فرمود كه: «اين دين خدا و دين فرشتگان اوست».