روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۱۹۲

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

احمد بن ادريس عن الحسين بن عبد الله الصغير عن محمد بن ابراهيم الجعفري عن احمد بن علي بن محمد بن عبد الله بن عمر بن علي بن ابي طالب ع عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّ اَللَّهَ كَانَ إِذْ لاَ كَانَ‏ فَخَلَقَ اَلْكَانَ‏ وَ اَلْمَكَانَ‏ وَ خَلَقَ نُورَ اَلْأَنْوَارِ اَلَّذِي نُوِّرَتْ مِنْهُ اَلْأَنْوَارُ وَ أَجْرَى فِيهِ مِنْ نُورِهِ اَلَّذِي نُوِّرَتْ مِنْهُ اَلْأَنْوَارُ وَ هُوَ اَلنُّورُ اَلَّذِي خَلَقَ مِنْهُ‏ مُحَمَّداً وَ عَلِيّاً فَلَمْ يَزَالاَ نُورَيْنِ أَوَّلَيْنِ إِذْ لاَ شَيْ‏ءَ كُوِّنَ قَبْلَهُمَا فَلَمْ يَزَالاَ يَجْرِيَانِ طَاهِرَيْنِ مُطَهَّرَيْنِ فِي اَلْأَصْلاَبِ اَلطَّاهِرَةِ حَتَّى اِفْتَرَقَا فِي أَطْهَرِ طَاهِرِينَ فِي‏ عَبْدِ اَللَّهِ‏ وَ أَبِي طَالِبٍ ع‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۲۶۳

از امام صادق (ع)، فرمود: به راستى خدا بود و هيچ نبود، پس آفريد پديدش و مكان را و آفريد نور الانوار را كه از آن هر نورى را آفريد و بر او روانه كرد از نور خود كه از آن همه نورها نورانى شوند و آن نورى بود كه از آن محمد و على را آفريد و هميشه اين دو، نورهاى نخستين بودند، زيرا چيزى پيش از آنها پديد نشده بود، پس پيوسته روانه شدند، دو هستى پاك و پاكيزه در اصلاب پاك (يگانه پرست) تا در دو پاك‏تر پاكان، در عبد الله و ابى طالب (ع) از هم جدا شدند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۳۲۸

و فرمود: همانا خدا بود و هيچ پديده‏ئى نبود، سپس پديده و مكان را آفريد و نور الانوار را آفريد كه همه نورها از او نور گرفت و از نور خود كه همه نورها از آن نور يافت در آن (نور الانوار) جارى ساخت و آن نوريست كه محمد و على را از آن آفريد، پس محمد و على دو نور نخستين بودند زيرا پيش از آنها چيزى پديد نيامده بود، و آن دو همواره پاك و پاكيزه در صلبهاى پاك جارى بودند تا آنكه در پاكترين آنها يعنى عبد اللَّه و ابو طالب از يك ديگر جدا گشتند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۵۲۳

احمد بن ادريس، از حسين بن عبيداللَّه صغير، از محمد بن ابراهيم جعفرى، از احمد بن على از محمد بن عبداللَّه بن عمر بن على بن ابى‏طالب عليه السلام، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «خداى تعالى بود در وقتى كه هيچ بودى نبود. پس بودْ و جاى بودْ را خلق فرمود، و نور همه نورها را كه همه نورها از آن منوّر و نورانى شدند، آفريد و در آن نور، روان ساخت از نور خويش كه نورها از آن منوّر شدند، و آن نورى است كه محمد و على را از آن آفريد. پس هميشه محمد و على، دو نورى بودند كه اوّل بودند؛ زيرا كه هيچ چيز پيش از ايشان، به هستى نرسيده بود. پس ايشان متّصل با هم روان بودند؛ پاك و پاكيزه در صلب‏هاى پاك تا عبدالمطّلب و از آنجا از هم جدا شدند و در پشت دو كس پاك قرار گرفتند: يكى در صُلب عبداللَّه و يكى در صلب ابوطالب عليهما السلام».