روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۱۸۶

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

احمد بن ادريس عن الحسين بن عبد الله عن محمد بن عيسي و محمد بن عبد الله عن علي بن حديد عن مرازم عن ابي عبد الله ع قال :

قَالَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يَا مُحَمَّدُ إِنِّي خَلَقْتُكَ وَ عَلِيّاً نُوراً يَعْنِي رُوحاً بِلاَ بَدَنٍ‏ قَبْلَ أَنْ أَخْلُقَ‏ سَمَاوَاتِي وَ أَرْضِي وَ عَرْشِي وَ بَحْرِي فَلَمْ تَزَلْ تُهَلِّلُنِي وَ تُمَجِّدُنِي ثُمَ‏ جَمَعْتُ رُوحَيْكُمَا فَجَعَلْتُهُمَا وَاحِدَةً فَكَانَتْ تُمَجِّدُنِي‏ وَ تُقَدِّسُنِي وَ تُهَلِّلُنِي ثُمَّ قَسَمْتُهَا ثِنْتَيْنِ وَ قَسَمْتُ اَلثِّنْتَيْنِ ثِنْتَيْنِ فَصَارَتْ أَرْبَعَةً مُحَمَّدٌ وَاحِدٌ وَ عَلِيٌ‏ وَاحِدٌ وَ اَلْحَسَنُ‏ وَ اَلْحُسَيْنُ‏ ثِنْتَانِ ثُمَّ خَلَقَ اَللَّهُ‏ فَاطِمَةَ مِنْ نُورٍ اِبْتَدَأَهَا رُوحاً بِلاَ بَدَنٍ ثُمَّ مَسَحَنَا بِيَمِينِهِ‏ فَأَفْضَى نُورَهُ‏ فِينَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۲۵۹

از امام صادق (ع)، فرمود: خدا تبارك و تعالى فرمود: اى محمد، به راستى من تو را و على را يك روح بى‏تن آفريدم پيش از آنكه بيافرينم آسمانم و زمينم و عرشم و دريايم را و تو هميشه مرا تمجيد مى‏كردى و به يگانگى ستايش مى‏نمودى. و سپس هر دو روح شما را گرد آوردم و آنها را يكى كردم و او مرا تمجيد مى‏كرد و تقديس مى‏كرد و به يگانگى مى‏ستود، سپس شما را دو نيم كردم و هر نيمى را هم دو نيم كردم، چهار شد، محمد يكى و على يكى و حسن و حسين دو تا و سپس فاطمه را از روحى آفريد كه بى‏تن آن را آغاز نمود، سپس با دست خود ما را مسح كرد و نور خود را در ما روان ساخت.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۳۲۶

امام صادق عليه السلام فرمود: خداى تبارك و تعالى فرمايد: اى محمد! من ترا و على را بصورت نورى يعنى روحى بدون پيكر آفريدم، پيش از آنكه آسمان و زمين و عرش و دريايم را بيافرينم، پس تو همواره يكتائى و تمجيد مرا ميگفتى، سپس دو روح شما را گرد آوردم و يكى ساختم، و آن يكروح مرا تمجيد و تقديس و تهليل «۱» ميگفت، آنگاه آن را بدو قسمت كردم و باز هر يك از آن دو قسمت را بدو قسمت نمودم تا چهار __________________________________________________

(۱) تهليل يعنى گفتن لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ و خدا را بيگانگى ستودن.

روح شد، محمد يكى، على يكى، حسن و حسين دو تا. سپس خدا فاطمه را از نورى كه در ابتدا روحى بدون پيكر بود آفريد، آنگاه با دست خود ما را مسح كرد و نورش را بما رسانيد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۵۱۹

احمد بن ادريس، از حسين بن عبيداللَّه، از محمد بن عيسى و محمد بن عبداللَّه، از على بن حديد، از مُرازم، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود: «خداى تبارك و تعالى فرمود كه: يا محمد، من تو را و على را آفريدم، در حالى كه نور و روحى بوديد بى تن، پيش از آن‏كه آسمان‏ها و زمين و عرش و درياى خود را بيافرينم. پس هميشه مرا تهليل و تمجيد مى‏نمودى (يعنى: به يگانگى و بزرگى ياد مى‏كردى. و احتمال دارد كه معنى اين باشد كه: آن روح- يعنى: روح تو و على- مرا تهليل و تمجيد مى‏نمود). بعد از آن، روح‏هاى شما را جمع كردم و آن دو روح را يك روح گردانيدم. پس آن روح، مرا به بزرگى و پاكى و يگانگى ياد مى‏نمود، بعد از آن، آن را دو بخش كردم و دو روح گردانيدم و هر يك از آن دو روح را دو بخش كردم و هر روحى را دو روح كردم پس چهار روح به هم رسيد: يكى محمد، و يكى على، و حسن و حسين دو تا، بعد از آن فاطمه را آفريد از نورى كه او را ابتدا از آن فرمود، و روحى بود بى‏بدن، پس دست راست خود را به ما ماليد و نور آن جناب در ما روشن شد».