لَأُصَلّبَنّکُم

آیات شامل این کلمه

ریشه کلمه

• صلب‌ (۸ بار)
• کم‌ (۲۲۹۱ بار)
• ل‌ (۳۸۴۲ بار)
• نن‌ (۲۴۱ بار)

قاموس قرآن

(بر وزن قفل) سخت و محكم. «هُوَ صُلْبٌ فى دينِهِ» او در دينش محكم است در نهج البلاغه نامه 45 فرموده «اَلّا وَ اِنَّ الشَّجَرَةَ الْبَرِيَّةَ اَصْلَبُ عُوداً» بدان درخت بيابانى (كه آب كم بيند) شاخه‏اش محكمتر است [طارق:6-7]. صلب به مهره‏هاى پشت و مجارى نطفه مرد گفته مى‏شود و علت اين تسميه به قول راغب سخت بودن مهره پشت است همچنين است اصلاب در آيه [نساء:23]. ولى در «تراب» معنى آيه مشروحاً گذشت و احتمال داديم كه مراد از صلب قسمت آخر ستون مهره است و مراد از اصلاب به نظر ما همان است. صلب: (به فتح اول) دار زدن است براى قتل [يوسف:41]، [طه:71] حتماً حتماً شما را تنه‏هاى خرما آويزانتان مى‏كنم. صلب و تصليب هر دو متعدى اند و ظاهراً از تفعيل مبالغه مراد است در اقرب تصليب را لازم هم گفته است. * [نساء:157]. يعنى: عيسى را نكشتند و برادر نكردند وليكن كار بر آنها مشتبه شد. آيه در عدم قتل و عدم صلب غيسى با دست يهود صريح است و ابهامى ندارد. موضوع صليب در نصارى و اينكه دار رفتن عيسى عليه السلام كفّاره گناهان است از بيخ باطل و ساختگى است و انشاءاللّه در «عيسى» بررسى خواهد شد. با صراحت اين آيه و ذيل آن «وَ ما قَتَلُوهُ يَقيناً» باز ملاحظه مى‏شود كه عده‏اى مسلمانان قلم بدست گرفته و كتاب مى‏نويسند چون به حالات حضرت عيسى عليه السلام رسيدند با كمال بى خبرى مى‏گويند: عيسى را به صليب كشيدند رجوع كنيد به فرهنگ امير كبير، فرهنگ عميد كلمه عيسى. اين نويسندگان چه قدر از قرآن و مطالب اسلامى بى خبرند؟ صلب دراسلام دار كردن يكى از مجازات اسلامى است كه در كيفر محارب ذكر شده است و آن چنين است [مائده:33]. ترتيب مجازات او در «حرب» گذشت ولى آيا صلب در اسلام مانند امروزى است كه مجرم را به وسيله آن خفه كنند. يا جور ديگر است ؟ نا گفته نماند در «حرب» تحت عنوان محار و حدّ او گفته شد: صلب يكى از چهار مجازات محارب است و او كسى است كه امنيّت عمومى را به هم زده و ايجاد نا امنى و سلب آسايش كند به موجب روايات اگر حاكم صلاح بداند او را سه روز بدار مى‏آويزند، پس از آن به زير آورده نماز مى‏خواند و دفن مى‏كند. در وسائل كتاب الحدود ابئاب حدّ محارب باب 5 سه حديث در اين خصوص نقل كرده است: «اِنَّ اَميرَ الْمُؤْمِنينَ عليه السلام صَلَبَ رَجُلاً بِالْحيرَةِ ثَلاثَةَ اَيّامٍ ثُمَّ اَنْزَلَهُ فى الْيَوْمِ الرّابِعِ فَصَلّى عَلَيْهِ فَدَفَنَهُ». «قالَ الصّادِقُ عليه السلام اَلْمَصْلُوبُ يُنْزَلُ عَنِ الْخَشَبَةِ بَعْدَ ثَلاثَةِ اَيّامٍ وَ يُغَسَّلُ وَ يُدْفَنُ وَ لا يَجُوزُ صَلْبُهُ اَكْثَرُ مِنْ ثَلاثَةِ اَيّامٍ». ملاحظه اين احاديث نشان مى‏دهد كه اول او را مى‏كشند، سپس مرده‏اش را به دار مى‏زنند چنانكه شيخ طوسى آيه را حمل بر ترتيب كرده و فتئى داده كه پيش از قتل صلب جايز نيست ولى شيخ مفيد و ابن ادريس آيه را حمل بر تخيير كرده و گفته‏اند: زنده بدار زده مى‏شود ولى از روايات اول و نهم باب اول حدود محارب قول شيخ مفيد ره استفاده مى‏شود رجوع شود به مختلف علّامه و شرايع و شرح لمعه و جواهر. البته: دار زدن در صورت صلاح ديدن حاكم، براى آن است كه مردم او را مصلوب ديده متنّبه شوند و ايجاد نا امنى نكنند.

کلمات نزدیک مکانی

وَ خِلاَف مِن قَالُوا أَرْجُلَکُم أَجْمَعِين إِنّا إِلَى أَيْدِيَکُم رَبّنَا فِي ثُم لا جُذُوع مُنْقَلِبُون النّخْل ضَيْر لَأُقَطّعَن لَتَعْلَمُن تَعْلَمُون أَيّنَا فَلَأُقَطّعَن أَشَدّ السّحْر عَذَابا عَلّمَکُم فَلَسَوْف

تکرار در هر سال نزول

در حال بارگیری...