روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۲۹۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي ابن محبوب عن علي بن رياب عن الفضيل بن يسار عن ابي عبد الله ع انه قال :

فِي عَبْدٍ جَرَحَ حُرّاً قَالَ إِنْ شَاءَ اَلْحُرُّ اِقْتَصَّ مِنْهُ وَ إِنْ شَاءَ أَخَذَهُ إِنْ كَانَتِ اَلْجِرَاحَةُ تُحِيطُ بِرَقَبَتِهِ وَ إِنْ كَانَتْ لاَ تُحِيطُ بِرَقَبَتِهِ اِفْتَدَاهُ مَوْلاَهُ فَإِنْ أَبَى مَوْلاَهُ أَنْ يَفْتَدِيَهُ كَانَ لِلْحُرِّ اَلْمَجْرُوحِ مِنَ اَلْعَبْدِ بِقَدْرِ دِيَةِ جِرَاحَتِهِ وَ اَلْبَاقِي لِلْمَوْلَى يُبَاعُ اَلْعَبْدُ فَيَأْخُذُ اَلْمَجْرُوحُ حَقَّهُ وَ يُرَدُّ اَلْبَاقِي عَلَى اَلْمَوْلَى‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۰۶

و فضيل بن يسار گويد: امام صادق عليه السّلام در باره برده‏اى كه‏ به شخص آزادى زخم زده بود، فرمود: اگر آن شخص بخواهد ميتواند او را قصاص كند (يعنى همان قسم او را زخم زند) و اگر خواست ميتواند او را به بردگى گيرد در صورتى كه ديه زخم تمام قيمت او را پر كند، و اگر ديه زخم كمتر از قيمت عبد بود، صاحبش ديه‏اش را بپردازد، و اگر وى از دادن ديه سر باز زد، بقدر ديه زخم آن شخص زخم خورده در غلام شريك است، و باقى او از آن مولايش ميباشد. برده فروخته مى‏شود، و مجروح حقّ خود را بر گرفته، و ما زاد را به صاحبش ميدهد.