روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۶۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، أَبْوَابُ الْقَضَايَا وَ الْأَحْكَام-بَابُ مَنْ يَجِبُ رَدُّ شَهَادَتِهِ وَ مَنْ يَجِبُ قَبُولُ شَهَادَتِه

روي علي بن اسباط عن محمد بن الصلت قال :

وَ سَأَلْتُ‏ أَبَا اَلْحَسَنِ‏ اَلرِّضَا ع‏ عَنْ رِفْقَةٍ كَانُوا فِي طَرِيقٍ فَقُطِعَ عَلَيْهِمُ اَلطَّرِيقُ فَأُخِذَ اَللُّصُوصُ‏ فَشَهِدَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ فَقَالَ لاَ تُقْبَلُ شَهَادَتُهُمْ إِلاَّ بِالْإِقْرَارِ مِنَ اَللُّصُوصِ أَوْ شَهَادَةٍ مِنْ غَيْرِهِمْ عَلَيْهِمْ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۳

على بن اسباط از محمّد بن الصلت روايت كرده است كه گفت: از حضرت رضا عليه السلام سؤال كردم: چند تن رفيق و همراه بودند كه دزد قافله آنها را زد، و دزدان دستگير شدند، پس پاره‏اى از آنها بر له پاره‏اى ديگر، شهادت داد (يعنى اهل قافله)، امام عليه السّلام فرمود: اين شهادت پذيرفته نخواهد بود مگر اينكه از خود دزدها نيز اقرار گيرند، يا اينكه غير اهل قافله شهادت بر مال يكى از اهل قافله دهد يعنى بگويد فلان مال از آن فلان كس است كه مورد سرقت واقع شده است.