روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۶۰۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

في روايه جميل بن دراج عن زراره قال :

وَ قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ اَلرَّجُلُ يَشْتَرِي اَلْمَمْلُوكَ لِمَنْ مَالُهُ فَقَالَ إِنْ كَانَ عَلِمَ اَلْبَائِعُ أَنَّ لَهُ مَالاً فَهُوَ لِلْمُشْتَرِي وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ عَلِمَ فَهُوَ لِلْبَائِعِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۹۸

زراره گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم شخصى برده مالدارى مى‏خرد مال از آن كيست؟ فرمود: اگر فروشنده مى‏داند كه برده مالى دارد و او را مى‏فروشد پس مال از آن مشترى است و اگر نمى‏داند مال از آن فروشنده است. مؤلّف كتاب- رحمة اللَّه عليه- گويد: اين دو حديث متّفق است و اختلافى ندارد و آن اين طور است: هر كس برده‏اى را فروخت و مشترى مال را شرط مال آن را شرط كرد، پس اگر بايع نداند، مال از آن مشترى است، و هر گاه مشترى مال را شرط نكرده باشد و بايع نيز نداند كه وى مالى دارد، مالى از آن بايع است و هر گاه بايع بداند او (برده) مالى دارد و هنگام فروختن استثناء نكند مال از آن مشترى است.