روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۹۷۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

روي منصور الصيقل عن ابي عبد الله ع قال :

اَلْحَاجُّ عِنْدَنَا عَلَى ثَلاَثَةِ أَوْجُهٍ حَاجٌّ مُتَمَتِّعٌ وَ حَاجٌّ مُفْرِدٌ لِلْحَجِّ وَ سَائِقٌ لِلْهَدْيِ وَ اَلسَّائِقُ هُوَ اَلْقَارِنُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۹۳

منصور بن صيقل از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: حاجّ در نظر ما بر سه قسمند: حاجّ متمتّع (يعنى حاجّى كه حجّ تمتّع بجا مى‏آورد) و حاج مفرد براى حج (يعنى حاجّى كه حجّ افراد انجام ميدهد) و حاجى كه هدى (يعنى قربانى) بسوى كعبه ميراند (يعنى حاجّى كه حجّ قران ميگزارد). و راننده هدى، قارن است. و براى اهل مكّه و حاضران در آن شهر تمتّع بعمره بسوى حجّ جايز نيست. و ايشان جز از حجّ قرآن يا حجّ افراد بهره‏اى ندارد، زيرا خداى عزّ و جلّ در اين باره فرموده است: پس كسى كه، بعد از انجام عمره، از چيزهائى كه در زمان احرام بر او حرام بود متمتّع شود، تا آنكه زمان محرم‏شدنش براى حجّ فرا رسد، ميبايد تا هر قربانى را كه براى او ميسّر باشد تقديم كند. و پس از آن گفته است: اين، براى كسى است كه خانه و خانواده‏اش از حاضران مسجد الحرام نباشند. و حاضران مسجد الحرام كسانى هستند كه در مكّه و حوالى آن شهر، تا مسافت چهل و هشت ميل سكونت دارند، و كسى كه از اين محدوده خارج باشد، حجّ او جز بصورت متمتّع بعمره بسوى حجّ نيست، (يعنى حجّ تمتّع بايد بجاى آورد) و خدا غير آن را قبول نميكند.