روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۳۹۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و روي الحلبي عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنِ اَلرَّجُلِ يَدْخُلُ‏ شَهْرُ رَمَضَانَ‏ وَ هُوَ مُقِيمٌ لاَ يُرِيدُ بَرَاحاً ثُمَّ يَبْدُو لَهُ بَعْدَ مَا يَدْخُلُ‏ شَهْرُ رَمَضَانَ‏ أَنْ يُسَافِرَ فَسَكَتَ فَسَأَلْتُهُ غَيْرَ مَرَّةٍ فَقَالَ يُقِيمُ أَفْضَلُ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ لَهُ حَاجَةٌ لاَ بُدَّ لَهُ مِنَ اَلْخُرُوجِ فِيهَا أَوْ يَتَخَوَّفَ عَلَى مَالِهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۰

و حلبى روايت كرده است كه از امام صادق عليه السّلام در باره مردى سؤال كردم كه به هنگام فرا رسيدن ماه رمضان مقيم بوده، و قصد سفرى نداشته، آنگاه چون ماه رمضان فرا رسيده به فكر مسافرت افتاده، آن حضرت عليه السّلام سكوت فرمود، تا من چند نوبت سؤال خود را تكرار كردم. پس فرمود: اقامتش افضل است، مگر آنكه حاجتى داشته باشد كه در برآوردن آن ناگزير از سفر باشد، يا از تلف شدن، مالش بترسد. مصنّف اين كتاب- أسكنه اللَّه جنّته گفت: نهى از بيرون شدن به سفر در ماه رمضان، نهى كراهت است، نه نهى تحريم. و برتر بودن اقامت در وطن براى آن است كه در باره روزه گرفتن كوتاهى نكند.