روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۳۱۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و روي الحسن بن محبوب عن هشام بن سالم عن بريد العجلي قال :

سُئِلَ‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ رَجُلٍ شَهِدَ عَلَيْهِ شُهُودٌ أَنَّهُ أَفْطَرَ مِنْ‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ قَالَ يُسْأَلُ هَلْ عَلَيْكَ فِي إِفْطَارِكَ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ إِثْمٌ فَإِنْ قَالَ لاَ فَإِنَّ عَلَى اَلْإِمَامِ أَنْ يَقْتُلَهُ وَ إِنْ قَالَ نَعَمْ فَعَلَى اَلْإِمَامِ أَنْ يَنْهَكَهُ ضَرْباً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۴۸

حسن بن محبوب، از هشام بن سالم، از بريد عجلى روايت كرده است، كه گفت: از امام ابو جعفر عليه السّلام در باره مردى سؤال كردند كه شهودى‏عليه او شهادت بدهند كه او سه روز در ماه رمضان روزه‏اش را شكسته است. امام عليه السّلام فرمود: از او پرسيده مى‏شود كه: آيا در افطارت در ماه رمضان گناهى بر تو تعلّق مى‏گيرد؟ پس اگر بگويد: نه. بر عهده امام است كه او را بكشد، و اگر بگويد: آرى پس امام مى‏بايد او را بشدّت مضروب سازد.