روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۲۲۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و في نوادر ابن ابي عمير عن بعض اصحابنا عن احدهما ع انه قال :

فِي اَلرَّجُلِ يَطُوفُ فَتَعْرِضُ لَهُ اَلْحَاجَةُ قَالَ لاَ بَأْسَ بِأَنْ يَذْهَبَ فِي حَاجَتِهِ أَوْ حَاجَةِ غَيْرِهِ وَ يَقْطَعَ اَلطَّوَافَ وَ إِذَا أَرَادَ أَنْ يَسْتَرِيحَ فِي طَوَافِهِ‏ وَ يَقْعُدَ فَلاَ بَأْسَ بِهِ فَإِذَا رَجَعَ بَنَى عَلَى طَوَافِهِ وَ إِنْ كَانَ أَقَلَّ مِنَ اَلنِّصْفِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۸۳

و در نوادر ابن ابى عمير از يكى از اصحاب ما، از يكى از دو امام‏ عليهما السّلام آمده است كه او: در باره مردى كه مشغول طوافست و در آن ميان حاجتى براى او رخ ميدهد، گفته است، مانعى نيست كه او طواف را قطع كند، و در پى حاجت خود، يا حاجت غير خود روان شود. و چون بخواهد كه در طواف خود خستگى بگيرد، و بنشيند مانعى ندارد، پس چون بكار طواف بازگردد از همان جا كه قطع كرده بود شروع كند، اگر چه اشواط طوافى كه انجام داده بود كمتر از نصف باشد.