روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۱۲۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و قال عبد الله بن سنان لابي عبد الله ع :

أَ رَأَيْتَ إِنْ وَجَدْتُ عَلَيَ‏ قُرَاداً أَوْ حَلَمَةً أَطْرَحُهَا عَنِّي وَ أَنَا مُحْرِمٌ قَالَ نَعَمْ وَ صَغَاراً لَهُمَا إِنَّهُمَا رَقِيَا فِي غَيْرِ مَرْقَاهُمَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۴۷

و عبد اللّه بن سنان از امام صادق عليه السّلام پرسيد كه: اگر در حال احرام كنه‏اى يا حلمه‏اى «۱» را روى بدن خود ببينم، جايز است كه آن را بدور افكنم؟ امام گفت: آرى. و خوار ساختن آنها جايز است، بجهت اينكه آنها بجائى برآمده‏اند كه جاى طبيعيشان نبوده. زيرا موضع طبيعى آنها در محيط شترها است نه در محيط انسان. __________________________________________________

(۱) حلمه بر وزن قلمه كرمى است كه در بدن شتر توليد مى‏شود و از خون آن حيوان تغذيه مى‏كند.