روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۸۵۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الصَّلَاةِ فِي السَّفَر

و روي عيص بن القاسم عنه ع :

أَنَّهُ سُئِلَ عَنِ اَلرَّجُلِ يَتَصَيَّدُ فَقَالَ إِنْ كَانَ يَدُورُ حَوْلَهُ فَلاَ يُقَصِّرْ وَ إِنْ كَانَ تَجَاوَزَ اَلْوَقْتَ فَلْيُقَصِّرْ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۳۴

عيص بن قاسم از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه از آن حضرت در مورد شخصى كه بشكار پرداخته سؤال كردند فرمود: اگر اين شخص بدور خود يا محور معيّنى يا اطراف منزل و شهر خود ميگردد نماز را قصر نميكند، ولى اگر از وقت (يعنى بياض يوم، و يا يوم و ليلة) يا مسافت لازم و حدّ معيّنش گذشت نماز را شكسته ميخواند. و هر گاه مسافرى كه بايد نماز را شكسته بخواند از راه خود منحرف شود، و از پى شكار رود و چون بدنبال شكار رفته و غرضش شكار است. بايد نماز را تمام بخواند، و وقتى از شكار بازگشت و به راه اوّليه آمد در هنگام بازگشت بايد قصر كند. و هر كس سفرش بمنظور گناه و نافرمانى خداوند عزّ و جلّ باشد (يا بنا بر روايت ديگر سفرش بهر ميزان و بهر نحو در جهت ايراد زيان و خسارت شخصى و تضعيف مادّى و معنوى جامعه مسلمين باشد) بايد نمازش را تمام بخواند و روزه را نيز افطار نكند. و بر مسافر است كه در پى هر نمازى كه شكسته ميخواند سى مرتبه‏ تسبيحات اربعه «سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا إله إلّا اللَّه و اللَّه اكبر» را بگويد تا نمازش تمام باشد يا ثواب نماز كامل را ببرد.