روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۸۵۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الصَّلَاةِ فِي السَّفَر

و قال الصادق ع :

فِي اَلرَّجُلِ يَخْرُجُ إِلَى اَلصَّيْدِ مَسِيرَةَ يَوْمٍ أَوْ يَوْمَيْنِ أَوْ ثَلاَثَةً أَ يُقَصِّرُ أَوْ يُتِمُّ فَقَالَ إِنْ خَرَجَ لِقُوتِهِ وَ قُوتِ عِيَالِهِ فَلْيُقَصِّرْ وَ لْيُفْطِرْ وَ إِنْ خَرَجَ لِطَلَبِ اَلْفُضُولِ فَلاَ وَ لاَ كَرَامَةَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۳۳

از امام صادق عليه السّلام در مورد شخصى كه مسافتى را يك روز يا دو روز يا سه روز بشكار ميرود سؤال كردند كه آيا نماز را شكسته ميخواند يا تمام؟ آن حضرت فرمود: اگر براى بدست آوردن غذاى خود و خانواده‏اش بشكار رفته بايد نماز را شكسته بخواند و روزه را افطار كند، امّا اگر براى غرضى غير از بدست آوردن غذاى خود و خانواده‏اش رفته باشد (مثلا براى تفريح يا لهو و لعب كه هيچ فايده مشروعى در آن نيست يا براى افزونى مال و نظير اينها) نماز را قصر نمى‏خواند و روزه را افطار نميكند و هيچ كرامت و شايستگى در اين كار يا براى او نيست.