روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۳۸۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ عِلَّةِ النَّهْيِ عَنِ السُّجُودِ عَلَى الْمَأْكُولِ وَ الْمَلْبُوسِ دُونَ الْأَرْضِ وَ مَا أَنْبَتَتْ مِنْ سِوَاهُمَا

قال هشام بن الحكم لابي عبد الله ع :

أَخْبِرْنِي عَمَّا يَجُوزُ اَلسُّجُودُ عَلَيْهِ وَ عَمَّا لاَ يَجُوزُ قَالَ اَلسُّجُودُ لاَ يَجُوزُ إِلاَّ عَلَى اَلْأَرْضِ أَوْ عَلَى مَا أَنْبَتَتِ اَلْأَرْضُ إِلاَّ مَا أُكِلَ أَوْ لُبِسَ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا اَلْعِلَّةُ فِي ذَلِكَ قَالَ لِأَنَّ اَلسُّجُودَ خُضُوعٌ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلاَ يَنْبَغِي أَنْ يَكُونَ عَلَى مَا يُؤْكَلُ أَوْ يُلْبَسُ لِأَنَّ أَبْنَاءَ اَلدُّنْيَا عَبِيدُ مَا يَأْكُلُونَ وَ يَلْبَسُونَ وَ اَلسَّاجِدُ فِي سُجُودِهِ فِي عِبَادَةِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلاَ يَنْبَغِي أَنْ يَضَعَ جَبْهَتَهُ فِي سُجُودِهِ عَلَى مَعْبُودِ أَبْنَاءِ اَلدُّنْيَا اَلَّذِينَ اِغْتَرُّوا بِغُرُورِهَا وَ اَلسُّجُودُ عَلَى اَلْأَرْضِ أَفْضَلُ لِأَنَّهُ أَبْلَغُ فِي اَلتَّوَاضُعِ وَ اَلْخُضُوعِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۱۴

هشام بن حكم به امام صادق عليه السلام عرضكرد: مرا از آنچه سجده كردن بر آن جايز است، و آنچه سجود بر آن جايز نيست آگاه فرما، آن حضرت فرمود: سجده كردن جايز نيست مگر بر زمين يا بر آنچه از زمين رويد غير از خوردنيها و پوشيدنيها (يا آنچه غير قابل خوردن و غير قابل پوشيدن كه زمين بروياند) پس هشام به آن حضرت گفت: فدايت گردم علّت اين كه بر خوردنى و پوشيدنى سجده نبايد كرد چيست؟ آن حضرت پاسخ فرمود: چون سجود عبارتست از خضوع و فروتنى براى خداوند عزّ و جلّ، پس شايسته نيست كه سجود يا خضوع بر چيزى كه خورده يا پوشيده مى‏شود بعمل آيد، زيرا اهل دنيا بندگان مأكولات و ملبوسات‏اند (يا در برابر آنچه خورده و پوشيده مى‏شود همچون بنده‏اند در برابر مولاى خود) و سجده‏كننده در حال سجود خود در عبادت خداوند عزّ و جلّ و بندگى و تذلّل بسر ميبرد، پس با اين اوصاف شايسته نيست كه پيشانى خود را بهنگام سجودش بر معبود اهل دنيا كه به نيرنگ و فريب آن فريفته شده‏اند گذارد، و سجده كردن بر زمين بهتر و برتر از ساير چيزها است (كه بر آنها سجود جايز است) زيرا زمين در نشان دادن فروتنى و خضوع و خاكسارى در برابر خداوند عزّ و جلّ گوياتر و رساتر و كاملتر است.