روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۰۶۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ التَّعْزِيَةِ وَ الْجَزَعِ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ وَ زِيَارَةِ الْقُبُورِ وَ النَّوْحِ وَ الْمَأْتَمِ

و روي مهران بن محمد عن الصادق ع انه قال :

إِنَّ اَلْمَيِّتَ إِذَا مَاتَ بَعَثَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَلَكاً إِلَى أَوْجَعِ أَهْلِهِ عَلَيْهِ فَمَسَحَ عَلَى قَلْبِهِ فَأَنْسَاهُ لَوْعَةَ اَلْحُزْنِ لَوْ لاَ ذَلِكَ لَمْ تُعْمَرِ اَلدُّنْيَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۵۷

مهران بن محمّد از امام صادق عليه السلام روايت كرده كه آن حضرت فرمود: هنگامى كه شخصى از دنيا رفت خداوند عزّ و جلّ فرشته‏اى را نزد نالان‏ترين و اندوهگينترين فرد نزديكان ميّت ميفرستد و آن فرشته دستى بر قلب او ميكشد و او سوز و گداز آن اندوه را فراموش ميكند و اگر چنين نبود دنيا هرگز آباد نميشد.