روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۹۷۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، التَّكْفِينُ وَ آدَابُه

و ساله عمار بن موسي الساباطي :

عَنْ رَجُلٍ مَاتَ وَ لَيْسَ مَعَهُ رَجُلٌ‏ مُسْلِمٌ‏ وَ لاَ اِمْرَأَةٌ مُسْلِمَةٌ مِنْ ذَوِي قَرَابَتِهِ وَ مَعَهُ رِجَالٌ‏ نَصَارَى‏ وَ نِسَاءٌ مُسْلِمَاتٌ‏ لَيْسَ بَيْنَهُنَّ وَ بَيْنَهُ قَرَابَةٌ قَالَ يَغْتَسِلُ‏ اَلنَّصْرَانِيُ‏ ثُمَّ يُغَسِّلُهُ فَقَدِ اُضْطُرَّ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۲۰

و باز عمّار ساباطى از آن حضرت سؤال كرد: در مورد مرديكه بميرد و مرد و زن مسلمانى از خويشان و نزديكان او همراهش نباشد و عدّه‏اى مردان مسيحى و زنان غير محرم مسلمان با او باشند كه بين ايشان و آن مرد خويشاوندى و قرابتى نباشد با او چه بايد كرد؟ آن حضرت فرمود: مرد نصرانى ابتدا خود غسل ميكند تا بدنش از چربى و عرق و چرك پاك شود و آنگاه مرده را غسل ميدهد چون در حال اضطرار و ناچارى است. مترجم گويد: «پاره‏اى گويند اين حديث مفهوما دلالت بر پاكى ذاتى و نجاست عرضى اهل كتاب دارد ولى اين مفهوم‏گيرى بنظر ما چندان درست نيست و نيز با منطوق چند خبر ناسازگار است، بلكه مفهوم صحيح آن اينست كه در اين حال كه دست خود را شسته باشد ديگر منجّس نيست نه اينكه نجس نيست يعنى با اينكه بفرض نجس است اما در صورت شستن دست خود نجس‏كننده نيست».