روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۶۹۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ مَا يُنَجِّسُ الثَّوْبَ وَ الْجَسَد

و روي :

أَنَّ اَلْمَذْيَ وَ اَلْوَذْيَ بِمَنْزِلَةِ اَلْبُصَاقِ وَ اَلْمُخَاطِ فَلاَ يُغْسَلُ مِنْهُمَا اَلثَّوْبُ وَ لاَ اَلْإِحْلِيلُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۹۶

و روايت شده كه «مذى (آبى كه پس از نعوظ يا ملاعبه از آلت بيرون مى‏آيد) و «وذى» (كه معمولا بدنبال منى خارج مى‏شود) بمنزله آب دهان و ترشّحات بينى است و لباس و آلت را از آنها نميشويند و اين آبها كه از ذكر (مجراى بول) مى‏آيد چهار قسم‏اند: منى، و مذى، و وذى، و ودى. و أمّا منى عبارتست از آبى غليظ و جهنده كه موجب غسل است. و مذى آب گونه‏ايست كه قبل از منى از شخص خارج مى‏شود، و وذى آبى است كه پس از منى بر اثر و بدنبال آن بيرون مى‏آيد، و ودى آبى است كه بدنبال بول خارج مى‏شود، در هيچ يك از اين جمله نه غسل واجب است و نه وضوء، نه شستن جامه، و نه شستن بدن از آنچه كه اين آبها بآن رسيده است مگر منى؛ (كه آن بهر موضعى از بدن و لباس رسيده باشد بايد شسته شود).