روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۶۷۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابٌ فِيمَنْ تَرَكَ الْوُضُوءَ أَوْ بَعْضَهُ أَوْ شَكَّ فِيه

و في روايه زيد الشحام و المفضل بن صالح عن ابي عبد الله ع :

فِي رَجُلٍ تَوَضَّأَ فَنَسِيَ أَنْ يَمْسَحَ عَلَى رَأْسِهِ حَتَّى قَامَ فِي اَلصَّلاَةِ قَالَ فَلْيَنْصَرِفْ فَلْيَمْسَحْ بِرَأْسِهِ وَ لْيُعِدِ اَلصَّلاَةَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۹۰

و در روايت زيد شحّام و مفضّل بن صالح از امام صادق عليه السّلام نقل شده: در مورد شخصى كه وضو بگيرد و مسح كردن سرش را فراموش كند تا وقتى كه به نماز برخيزد، آن حضرت فرمود: بايد نماز را رها كرده و مسح سر را تدارك كند و نماز را از سر بخواند. و كسى كه در چيزى يا عضوى از اعضاى وضويش شكّ كند و خود در حال وضو گرفتن باشد بايد اعاده وضو كند (يعنى عضوى را كه شك كرده بشويد يا مسح كند و پس از آن را تا آخر انجام دهد) و كسى كه از مكانى كه وضو ميگرفته بلند شده سپس در چيزى يا جزئى از وضويش شك كند پس بآن شكّ توجّه نميكند مگر آنكه يقين داشته باشد كه چيزى را بجا نياورده، و كسى كه در وضو شك كند در حالى كه نسبت به حدث سابق يقين دارد بايد وضو بسازد، و كسى كه شك در حدث داشته در صورتى كه به وضوى سابق يقين‏ دارد، پس يقين را با شكّ نميشكند مگر آنكه يقين داشته باشد كه حدثى بهمرسيده، و كسى كه در حال يقين است نسبت به وضو و حدث، ولى نميداند كداميك پيش از ديگرى است بايد وضو بگيرد.