روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۷۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد عن عثمان بن عيسي عن ابي حمزه قال :

اِسْتَأْذَنْتُ عَلَى‏ أَبِي جَعْفَرٍ ع‏ فَخَرَجَ إِلَيَّ وَ شَفَتَاهُ تَتَحَرَّكَانِ فَقُلْتُ لَهُ‏ فَقَالَ أَ فَطَنْتَ لِذَلِكَ يَا ثُمَالِيُ‏ قُلْتُ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ إِنِّي وَ اَللَّهِ تَكَلَّمْتُ بِكَلاَمٍ مَا تَكَلَّمَ بِهِ أَحَدٌ قَطُّ إِلاَّ كَفَاهُ اَللَّهُ مَا أَهَمَّهُ مِنْ أَمْرِ دُنْيَاهُ وَ آخِرَتِهِ قَالَ قُلْتُ لَهُ أَخْبِرْنِي بِهِ قَالَ نَعَمْ مَنْ قَالَ حِينَ يَخْرُجُ مِنْ مَنْزِلِهِ بِسْمِ اَللَّهِ حَسْبِيَ اَللَّهُ‏ تَوَكَّلْتُ عَلَى اَللََّهِ‏ اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ خَيْرَ أُمُورِي كُلِّهَا وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ خِزْيِ اَلدُّنْيَا وَ عَذَابِ اَلْآخِرَةِ كَفَاهُ اَللَّهُ مَا أَهَمَّهُ مِنْ أَمْرِ دُنْيَاهُ وَ آخِرَتِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۲۱

از ابى حمزه گويد: اجازه ورود به امام باقر (ع) خواستم و آن حضرت بيرون آمد نزد من و دو لبش مى‏جنبيد، به او عرض كردم (در باره آن) فرمود: آن را فهميدى اى ثمالى؟ گفتم: آرى قربانت، فرمود: من كلامى گفتم كه هيچ كس هرگز بدان سخن نگويد جز اينكه خدا كفايت كند از او آنچه بدان اهميت دهد از امر دنيا و آخرتِ خود، گويد: به آن حضرت گفتم: به من خبرده از آن، فرمود: بسيار خوب، هر كه چون از خانه‏اش بيرون آيد بگويد: بسم اللَّه حسبى اللَّه، توكلت على اللَّه‏ - بار خدايا راستى از تو خواستارم بهى و خوبى همه كارهايم را، به تو پناه برم از رسوائى دنيا و عذاب آخرت؛ خدا كفايت كند از او آنچه را براى او مهم است از كار دنيا و آخرتش.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۱۸

ابو حمزه گويد: اجازه شرفيابى از حضرت باقر عليه السلام خواستم (ديدم) آن حضرت بنزد من بيرون آمد و لبانش ميجنبد، باو عرضكردم (كه آنچه ميفرمودى چه بود) فرمود: آن را متوجه شدى اى ثمالى؟ عرضكردم: آرى فدايت شوم، فرمود: همانا بخدا سوگند من بكلامى تكلم كردم كه هيچ كس بدان لب نگشايد جز اينكه خدا كفايت كند از كار دنيا و آخرتش آنچه كه او را اندوهگين ساخته، گويد: عرضكردم: مرا از آن آگاه فرما، فرمود: آرى هر گه بگويد هنگامى كه از خانه‏اش بيرون آيد: «بسم اللَّه حسبى اللَّه توكلت على اللَّه، اللهم انى أسألك خير امورى كلها و أعوذ بك من خزى الدنيا و عذاب الآخرة» خداوند او را از آنچه اندوهگينش كرده از كارهاى دنيا و آخرتش كفايت كند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۶۳

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد، از عثمان بن عيسى، از ابوحمزه كه گفت: رخصت طلبيدم كه بر امام محمد باقر عليه السلام داخل شويم. پس به سوى من بيرون آمد و لبهايش مى‏جنبيد. پس در اين باب با آن حضرت سخن گفتم. فرمود كه: «آيا به اين عالم و دانا شدى و فهميدى، اى ثمالى؟!» عرض كردم: آرى، فداى تو گردم! فرمود: «به خدا سوگند كه من به كلامى تكلّم كردم، كه هرگز هيچ‏كس به آن تكلّم نكرده، مگر آنكه خدا از او كفايت نموده، آن‏چه را كه مقصود او بوده از امر دنيا و آخرتش». ابوحمزه گفت كه: به آن حضرت عرض كردم كه: مرا به آن خبر ده. فرمود: «آرى، هر كه در هنگامى كه از منزلش بيرون مى‏آيد، بگويد كه: بِسْمِ اللَّهِ، حَسْبِيَ اللَّهُ، تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ، اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ خَيْرَ أُمُورِي كُلِّهَا، وَأَعُوذُ بِكَ مِنْ خِزْيِ الدُّنْيَا وَعَذَابِ الْآخِرَةِ؛ «به نام خدا، و توكّل كردم بر خدا. خداوندا! همانا من سؤال مى‏كنم از تو خوبى كارهايم را همه، و پناه مى‏برم به تو از رسوايى و خوارى دنيا و عذاب آخرت»، خدا از او كفايت كند، آن‏چه را كه مقصود او باشد از امر دنيا و آخرتش».