روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۷۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن ابيه عن ابن سنان عن معاويه بن عمار عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّمَا هِيَ اَلْمِدْحَةُ ثُمَّ اَلثَّنَاءُ ثُمَّ اَلْإِقْرَارُ بِالذَّنْبِ ثُمَّ اَلْمَسْأَلَةُ إِنَّهُ وَ اَللَّهِ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ إِلاَّ بِالْإِقْرَارِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۶۳

از امام صادق (ع)، فرمود: همانا كه آن (يعنى آداب دعا) مدح است و ستايش و سپس اقرار به گناه، سپس در خواست راستش اين است كه به خدا هيچ بنده‏اى از گناه بيرون نشود جز به اقرار و اعتراف.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۳۷

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: جز اين نيست كه (آداب دعا) همان مدح است، و سپس ستايش، و بعد اقرار بگناه، آنگاه درخواست، همانا بخدا سوگند هيچ بنده‏اى از گناه بيرون نشده جز باقرار بآن.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۳۵

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از پدرش، از ابن‏سنان، از معاويه بن عمّار، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «جز اين نيست كه قصّه عرض حاجت، اوّل، مدحت است. بعد از آن، ثنا است. بعد از آن، اقرار به گناه. بعد از آن، سؤال و درخواستن. به خدا سوگند كه هيچ بنده‏اى از گناهى بيرون نرفته، مگر به واسطه اقرار به گناهان خويش».