روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد عن ابن محبوب عن داود بن كثير عن ابي عبيده الحذا عن ابي جعفر ع قال قال رسول الله ص :

قَالَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لاَ يَتَّكِلِ اَلْعَامِلُونَ عَلَى أَعْمَالِهِمُ‏ اَلَّتِي يَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِي فَإِنَّهُمْ لَوِ اِجْتَهَدُوا وَ أَتْعَبُوا أَنْفُسَهُمْ أَعْمَارَهُمْ فِي عِبَادَتِي كَانُوا مُقَصِّرِينَ غَيْرَ بَالِغِينَ فِي عِبَادَتِهِمْ كُنْهَ عِبَادَتِي فِيمَا يَطْلُبُونَ عِنْدِي مِنْ كَرَامَتِي وَ اَلنَّعِيمِ فِي جَنَّاتِي وَ رَفِيعِ اَلدَّرَجَاتِ اَلْعُلَى فِي جِوَارِي وَ لَكِنْ بِرَحْمَتِي فَلْيَثِقُوا وَ فَضْلِي فَلْيَرْجُوا وَ إِلَى حُسْنِ اَلظَّنِّ بِي فَلْيَطْمَئِنُّوا فَإِنَّ رَحْمَتِي عِنْدَ ذَلِكَ تُدْرِكُهُمْ وَ مَنِّي يُبَلِّغُهُمْ رِضْوَانِي وَ مَغْفِرَتِي تُلْبِسُهُمْ عَفْوِي فَإِنِّي أَنَا اَللَّهُ اَلرَّحْمَنُ اَلرَّحِيمُ وَ بِذَلِكَ تَسَمَّيْتُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۱۹

رسول خدا (ص) مى‏فرمود كه: خدا تبارك و تعالى فرمايد: كسانى كه براى درك ثواب از من كار مى‏كنند به كردار خود اعتماد كنند، زيرا كه آنها اگر همه عمر بكوشند و خود را در عبادت من رنج دهند بازهم تقصير كارند و در عبادت خود به كنه بندگى من نرسند نسبت بدان چه نزد من مى‏جويند از كرامت من و نعمتم در بهشتم و درجات بلندى كه در جوار من است ولى بايد به رحمت من اعتماد كنند و به فضل من اميدوار باشند و به خوش بينى نسبت به من اعتماد كنند زيرا در اين صورت رحمت من آنها را دريابد و بخشش من به آنها برسد با رضوانم و آمرزش من آنها را در پوشد به عفو من زيرا منم خداى بخشاينده و مهربان و بدان ناميده شدم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۱۴

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: خداى تبارك و تعالى فرمايد: آنها كه براى ثواب من‏ عملى ميكنند، نبايد باعمالى كه انجام ميدهند تكيه كنند، زيرا ايشان اگر در تمام عمر خويش كوشش كنند و در راه عبادتم خود را بزحمت اندازند، باز مقصر باشند و در عبادت خود بكنه بندگيم نرسند نسبت بآنچه از من طلب ميكنند، كه كرامت و نعمت در بهشت و رفعت بدرجات عالى در جوارم باشد، ولى تنها برحمتم بايد اعتماد كنند و بفضلم اميدوار باشند و بحسن ظن بمن اطمينان كنند. آنگاه است كه رحمتم ايشان را دريابد و رضوانم بآنها برسد، و آمرزشم بر آنها لباس گذشت پوشاند، زيرا من خداى رحمان و رحيمم و بدين ناميده شده‏ام.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۰۱

چند نفر، از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد، از ابن‏محبوب، از داود بن كثير از ابوعبيده حذّاء، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: خداى تبارك و تعالى فرموده است كه: بايد عمل‏كنندگان، بر عمل‏هاى خود كه آنها را براى من به جا مى‏آورند، اعتماد نداشته باشند؛ چرا كه ايشان اگر منتهاى سعى را به عمل آورند، و خويشتن را در مدّت عمر خويش در عبادت من به رنج و تعب اندازند، مقصّر باشند، و در عبادتى كه كرده‏اند، به كنه و پايان عبادت من نرسند، در [برابر] آن‏چه در نزد من طلب مى‏كنند، از نوازش من و ناز و نعمتى كه در بهشت‏هاى من است، و بلندترين درجات بلند در همسايگى من، وليكن به رحمت و مهربانى من وثوق و اعتماد داشته باشند، و به فضل من شاد شوند، و به حسن ظنّ و گمان نيك به من داشتن، آرام گيرند؛ زيرا كه رحمت من در نزد اين اعتقاد، ايشان را دريابد، و رضاى من، ايشان را به من رساند، و آمرزش من، ايشان را لباس عفو من بپوشاند؛ پس به درستى كه منم خداى بسيار بخشاينده مهربان، و به اين نام، خود را ناميده‏ام».