روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۲۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عده من اصحابنا عن سهل بن زياد عن جعفر بن محمد الاشعري عن ابن القداح عن ابي عبد الله ع قال :

مَا أَبْرَزَ عَبْدٌ يَدَهُ إِلَى اَللَّهِ اَلْعَزِيزِ اَلْجَبَّارِ إِلاَّ اِسْتَحْيَا اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَرُدَّهَا صِفْراً حَتَّى يَجْعَلَ فِيهَا مِنْ فَضْلِ رَحْمَتِهِ مَا يَشَاءُ فَإِذَا دَعَا أَحَدُكُمْ فَلاَ يَرُدَّ يَدَهُ حَتَّى يَمْسَحَ عَلَى وَجْهِهِ وَ رَأْسِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۹

امام صادق (ع) فرمود: هيچ بنده دست به درگاه خداى عزيز جبّار بر نياورد جز اينكه خدا عز و جل شرم دارد از اينكه آن را تهى برگرداند تا از فضل رحمت خود در آن بنهد و هر گاه يكى از شماها دعاء كرد، دستش را برنگرداند تا آن را به روى و سر خود بكشد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۱۸

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: هيچ بنده‏اى دست بدرگاه خداى عزيز جبار نگشايد جز اينكه خداى عز و جل شرم كند كه آن را تهى بازگرداند تا اينكه از فضل رحمت خود در آن بنهد، پس هر گاه يكى از شماها دعا كرد دستش را برنگرداند تا آن را بسر و روى خود بكشد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۰۹

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از سهل بن زياد، از جعفر بن محمد اشعرى، از ابن‏قدّاح، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «هيچ بنده‏اى دست خود را ظاهر نساخته و به سوى خداى عزيز جبّار برنداشته، مگر آنكه خداى- تعالى- شرم فرموده كه آن را خالى برگرداند، تا آنكه از فضل و رحمت خويش در آن قرار دهد آن‏چه را كه خواسته باشد. پس چون يكى از شما دعا كند، بايد كه دست خود را برنگرداند، تا آنكه آن را بر رو و سر خود بمالد».