روایت:الکافی جلد ۱ ش ۷۴۰

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن يزيد شعر عن هارون بن حمزه عن عبد الاعلي قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ اَلْمُتَوَثِّبُ عَلَى هَذَا اَلْأَمْرِ اَلْمُدَّعِي لَهُ مَا اَلْحُجَّةُ عَلَيْهِ قَالَ يُسْأَلُ عَنِ اَلْحَلاَلِ وَ اَلْحَرَامِ قَالَ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَيَّ فَقَالَ ثَلاَثَةٌ مِنَ اَلْحُجَّةِ لَمْ تَجْتَمِعْ فِي أَحَدٍ إِلاَّ كَانَ صَاحِبَ هَذَا اَلْأَمْرِ أَنْ يَكُونَ أَوْلَى اَلنَّاسِ‏ بِمَنْ كَانَ قَبْلَهُ وَ يَكُونَ عِنْدَهُ اَلسِّلاَحُ وَ يَكُونَ صَاحِبَ اَلْوَصِيَّةِ اَلظَّاهِرَةِ اَلَّتِي إِذَا قَدِمْتَ‏ اَلْمَدِينَةَ سَأَلْتَ عَنْهَا اَلْعَامَّةَ وَ اَلصِّبْيَانَ إِلَى مَنْ أَوْصَى فُلاَنٌ فَيَقُولُونَ إِلَى فُلاَنِ بْنِ فُلاَنٍ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۳۸۱

عبد الأعلى گويد: به امام صادق (ع) گفتم: آن كه به ناحق بر مسند امامت جسته و مدعى آن است چه دليلى بر رد او است؟ فرمود: از احكام حلال و حرام از وى پرسند، سپس رو به من كرد و فرمود: سه دليل هست كه در كسى جمع نباشد جز اين كه‏ به حق صاحب مقام امامت است: الف- اولى‏ و احق باشد نسبت به امام سابق بر خود. ب- سلاح نزد او باشد. ج- وصىّ معروفِ امام سابق باشد به طورى كه وقتى تو وارد شهر مدينه شدى از عموم مردم و از بچه‏ها پرسيدى: فلان امام به چه كسى وصيت كرده؟ بگويند: به فلان پسر فلان.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۳۶

عبد الاعلى گويد: بامام صادق عليه السلام عرضكردم: كسى كه منصب امامت را غصب كرده و بناحق ادعا ميكند، چه دليلى بر رد اوست؟ فرمود: راجع بحلال و حرام از او بپرسند (درست پاسخ نگفتنش دليل بر ادعاى دروغش مى‏باشد) سپس بمن رو كرد و فرمود: سه دليل هست كه جز در صاحب امر امامت فراهم نيايد: ۱- سزاوارترين مردمست نسبت بامام پيش از خود (از لحاظ خويشاوندى، صفات كماليه، و اخلاق و رفتار) ۲- و سلاح نزد اوست ۳- و وصيت امام سابق در باره او مشهور است بطورى كه چون در شهر امام وارد شوى و از عموم مردم و كودكان هم كه بپرسى: فلان امام بچه شخصى وصيت كرده؟ ميگويند بفلان پسر فلان.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۸۹۵

محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از يزيد شَعَر، از هارون بن حمزه، از عبدالأعلى روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: آن‏كه بر اين امر مستولى مى‏شود و آن را ادّعا مى‏نمايد، چه حجّت بر او مى‏توان آورد كه امامتش معلوم شود؟ فرمود كه: «از او سؤال مى‏شود از حلال و حرام خدا». راوى مى‏گويد كه: بعد از آن، حضرت رو به من آورد و فرمود كه: «سه حجّت است كه در كسى جمع نمى‏شود، مگر اين‏كه آن كس صاحب امر امامت باشد: يكى آن‏كه سزاوارترين مردمان باشد نسبت به آن كه پيش از او بوده (يعنى: از همه كس به او نزديك‏تر باشد). دويم آن‏كه سلاح رسول صلى الله عليه و آله در نزد او باشد. سيم آن‏كه صاحب وصيّت ظاهره باشد، كه چون در مدينه رسول صلى الله عليه و آله يا در شهر او، وارد شوى، سؤال كنى، عامّه مردمان و كودكان را از امامت، كه فلان كس به سوى كى وصيّت كرده، بگويند كه: به سوى فلان پسر فلان».