روایت:الکافی جلد ۱ ش ۴۷۵

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن محمد بن اورمه و محمد بن عبد الله عن علي بن حسان عن عبد الرحمن بن كثير عن ابي عبد الله ع قال قال ابو جعفر ع :

دَخَلَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ اَلْجَدَلِيُ‏ عَلَى‏ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ فَقَالَ ع يَا أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ‏ أَ لاَ أُخْبِرُكَ بِقَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ جََاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْهََا وَ هُمْ مِنْ فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ‏ `وَ مَنْ جََاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَكُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي‏ اَلنََّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلاََّ مََا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ‏ قَالَ بَلَى يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَقَالَ اَلْحَسَنَةُ مَعْرِفَةُ اَلْوَلاَيَةِ وَ حُبُّنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ وَ اَلسَّيِّئَةُ إِنْكَارُ اَلْوَلاَيَةِ وَ بُغْضُنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ ثُمَّ قَرَأَ عَلَيْهِ هَذِهِ اَلْآيَةَ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۷۳

امام باقر (ع) فرمود: ابو عبد الله جدلى بر امير المؤمنين (ع) وارد شد، امير المؤمنين (ع) فرمود: اى ابو عبد الله، تو را از تفسير قول خداى عز و جل (۹۱ سوره نمل): «هر كه حسنه‏اى آورد، بهتر از آن را پاداش برد و هم آنها از هراس روز كذائى در آسايشند و هر كه گناهى ورزد به رو در دوزخ افتد، مگر مى‏شود جز طبق آنچه شما بكنيد پاداش يابيد؟» آگاه سازم؟ گفت: آرى يا امير المؤمنين، قربانت گردم. فرمود: اين حسنه معرفت ولايت و دوستى ما خانواده است و گناهى چنين انكار ولايت و بغض ما خانواده است. و سپس اين‏ آيه را بر او خواند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۶۲

امام باقر فرمود: ابو عبد اللَّه جدلى بر امير المؤمنين (ع) وارد شد حضرت فرمود اى ابو عبد اللَّه نميخواهى ترا خبر دهم از قول خداى عز و جل (۹۱ سوره ۲۷) «هر كه كار نيكى آورد بهتر از آن را پاداش گيرد و از هراس روز قيامت ايمن باشند» و هر كه كار بدى آورد برو در دوزخ افتد، مگر ممكن است جز آنچه كرده‏ايد جزا بينيد» عرضكرد چرا اى امير مؤمنان قربانت گردم، فرمود: كار نيك شناختن ولايت و دوستى ما اهل بيت است و كار بد، انكار ولايت و دشمنى ما اهل بيت است و باز هم آن آيه را تلاوت فرمود.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۵۸۵

حسين بن محمد روايت كرده است، از مُعلّى بن محمد، از محمد بن اورَمه و محمد بن عبداللَّه، از على بن حسّان، از عبدالرحمان بن كثير، از امام جعفر صادق عليه السلام كه آن حضرت فرمود كه: «امام محمد باقر عليه السلام فرمود كه: ابو عبداللَّه جدلى بر امير المؤمنين عليه السلام داخل شد، حضرت فرمود كه: اى ابو عبداللَّه، مى‏خواهى تو را خبر دهم به تفسير قول خداى عزّوجلّ «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْها وَ هُمْ مِنْ فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ* وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَكُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا ما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ» «۲». ابوعبداللَّه عرض كرد: [بله‏] يا امير المؤمنين، فداى تو گردم. امير المؤمنين فرمود كه: حسنه در آيه، شناختن ولايت و دوستى ما اهل بيت و سيئه، انكار ولايت و دشمنى ما اهل بيت است. بعد از آن، حضرت اين آيه را بر او خواند». و ترجمه آيه، اين است كه: «هر كه بياورد حسنه و خصلت نيكى را، پس او را جزايى است بهتر از آن و از فضل آن، و ايشان كه حسنه از ايشان صادر شده از ترس و هول عظيم، در روز قيامت ايمنند، و هر كه بياورد سيئه و خصلت بدى را، پس نگون‏سار شود روى‏هاى ايشان در آتش (كه ايشان را سرنگون به آتش دوزخ اندازند)، پس خازنان دوزخ به ايشان گويند كه: آيا جزا داده مى‏شويد؟ (يعنى: خدا جزا نداد شما را) مگر جزاى آنچه بوديد در دنيا كه مى‏كرديد» (و آن را به جا مى‏آورديد). __________________________________________________ (۲). نمل، ۸۹ و ۹۰.