ریشه وسم: تفاوت میان نسخه‌ها
(Edited by QRobot) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
__TOC__ | __TOC__ | ||
=== قاموس قرآن === | |||
علامت گذاشتن. وَسَمَ الشَّىْءَ وَسْماً» يعنى او را علامت گذارى كرد و علامت را سِمَة گويند [قلم:16]. حتما بر بينى او علامت و داغ ذلت مىنهيم. رجوع شود به «خرطوم». [حجر:75]. متوسم آن است كه به علامت نگاه كندو از آن به چيز ديگرى پى ببرد و تفرس كند يعنى در آنچه از اوضاع قوم لوط ياد شد درسها و عبرتهاست به اهل فراست و عاقلان. آنها كه از چيزى به چيزى پى مىبرند درمجمع از امام صادق «عليه السلام» نقل شده «نَحْنُ الْمُتَوَسِّمُونَ...» البته مصداق واقعى و اولى متوسمون آنها عليهم السلام هستند. در كافى در اين باره بابى منعقد فرموده و در آن پنج حديث نقل كرده است و ضمن يكى از آنها از امام باقر «عليه السلام» است كه: «قالَ رَسُولُاللهِ «صلى الله عليه واله» اَتَقُوا فِراسَةَ الْمؤْمِنَ فَأنَّهُ يَنْظُرُبِنُورِاللهِ عَزَّوَجَلَّ...» اين ماده فقط دوبار در قرآن آمده است. | |||
== کلمات مشتق شده در قرآن == | == کلمات مشتق شده در قرآن == | ||
{|class="wikitable sortable" | {|class="wikitable sortable" | ||
| خط ۱۷: | خط ۲۱: | ||
|اسْمُهُ || ۵ | |اسْمُهُ || ۵ | ||
|- | |- | ||
| | |مُسَمًّى || ۲۱ | ||
|- | |- | ||
| | |سَمَّيْتُهَا || ۱ | ||
|- | |- | ||
|اسْمَ || ۹ | |اسْمَ || ۹ | ||
| خط ۲۷: | خط ۳۱: | ||
|أَسْمَاءٍ || ۱ | |أَسْمَاءٍ || ۱ | ||
|- | |- | ||
| | |سَمَّيْتُمُوهَا || ۳ | ||
|- | |- | ||
|أَسْمَائِهِ || ۱ | |أَسْمَائِهِ || ۱ | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۷: | ||
|أَسْمَاءً || ۱ | |أَسْمَاءً || ۱ | ||
|- | |- | ||
| | |سَمُّوهُمْ || ۱ | ||
|- | |- | ||
| | |لِلْمُتَوَسِّمِينَ || ۱ | ||
|- | |- | ||
|سَمِيّاً || ۲ | |سَمِيّاً || ۲ | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۵: | ||
|الْأَسْمَاءُ || ۴ | |الْأَسْمَاءُ || ۴ | ||
|- | |- | ||
| | |سَمَّاکُمُ || ۱ | ||
|- | |- | ||
|الاِسْمُ || ۱ | |الاِسْمُ || ۱ | ||
| خط ۴۷: | خط ۵۱: | ||
|أَسْمَاءٌ || ۱ | |أَسْمَاءٌ || ۱ | ||
|- | |- | ||
| | |لَيُسَمُّونَ || ۱ | ||
|- | |- | ||
|تَسْمِيَةَ || ۱ | |تَسْمِيَةَ || ۱ | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۹: | ||
|سَنَسِمُهُ || ۱ | |سَنَسِمُهُ || ۱ | ||
|- | |- | ||
| | |تُسَمَّى || ۱ | ||
|} | |} | ||
نسخهٔ ۴ مرداد ۱۳۹۳، ساعت ۱۸:۵۸
تکرار در قرآن: ۱۸۱(بار)
قاموس قرآن
علامت گذاشتن. وَسَمَ الشَّىْءَ وَسْماً» يعنى او را علامت گذارى كرد و علامت را سِمَة گويند [قلم:16]. حتما بر بينى او علامت و داغ ذلت مىنهيم. رجوع شود به «خرطوم». [حجر:75]. متوسم آن است كه به علامت نگاه كندو از آن به چيز ديگرى پى ببرد و تفرس كند يعنى در آنچه از اوضاع قوم لوط ياد شد درسها و عبرتهاست به اهل فراست و عاقلان. آنها كه از چيزى به چيزى پى مىبرند درمجمع از امام صادق «عليه السلام» نقل شده «نَحْنُ الْمُتَوَسِّمُونَ...» البته مصداق واقعى و اولى متوسمون آنها عليهم السلام هستند. در كافى در اين باره بابى منعقد فرموده و در آن پنج حديث نقل كرده است و ضمن يكى از آنها از امام باقر «عليه السلام» است كه: «قالَ رَسُولُاللهِ «صلى الله عليه واله» اَتَقُوا فِراسَةَ الْمؤْمِنَ فَأنَّهُ يَنْظُرُبِنُورِاللهِ عَزَّوَجَلَّ...» اين ماده فقط دوبار در قرآن آمده است.
کلمات مشتق شده در قرآن
| کلمه | تعداد تکرار در قرآن |
|---|---|
| بِسْمِ | ۱۱۵ |
| بِأَسْمَاءِ | ۱ |
| بِأَسْمَائِهِمْ | ۲ |
| اسْمُهُ | ۵ |
| مُسَمًّى | ۲۱ |
| سَمَّيْتُهَا | ۱ |
| اسْمَ | ۹ |
| اسْمُ | ۵ |
| أَسْمَاءٍ | ۱ |
| سَمَّيْتُمُوهَا | ۳ |
| أَسْمَائِهِ | ۱ |
| أَسْمَاءً | ۱ |
| سَمُّوهُمْ | ۱ |
| لِلْمُتَوَسِّمِينَ | ۱ |
| سَمِيّاً | ۲ |
| الْأَسْمَاءُ | ۴ |
| سَمَّاکُمُ | ۱ |
| الاِسْمُ | ۱ |
| أَسْمَاءٌ | ۱ |
| لَيُسَمُّونَ | ۱ |
| تَسْمِيَةَ | ۱ |
| بِاسْمِ | ۴ |
| سَنَسِمُهُ | ۱ |
| تُسَمَّى | ۱ |
