البقرة ٣٦: تفاوت میان نسخه‌ها
(Edited by QRobot) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۲۹ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۲:۲۹
ترجمه
| البقرة ٣٥ | آیه ٣٦ | البقرة ٣٧ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«أَزَلَّ»: لغزانید. دچار لغزش کرد. «إِهْبِطُوا»: فرود آئید. پائین افتید. مراد آدم و حوّاء و ابلیس است. «مُسْتَقَرٌّ»: جایگاه زندگی. قرارگاه. «مَتَاعٌ»: کالا. آنچه از آن بهره‌مند شوند. «حِینٍ»: زمان. روزگار. در اینجا مراد قیامت است.
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
تفسیر
- آيات ۳۵ ۳۹ بقره
- مواردى در قرآن كه مساءله بهشت آدم و داستان آن آمده
- منظور اصلى از خلقت آدم سكونت در زمين بوده
- علت بيرون شدن از بهشت
- مراد از عهد خدا با آدم
- نتيجه توجه به عهد خدا
- نتيجه غفلت از عهد خدا
- معنا و مراد از واژه هاى (رغدا) و (ظالمين ) در آيه شريفه
- نهى خداوند از نزديك شدن به درخت نهى از شادى و خيرخواهانه بوده نه يك نهى مولوى
- آدم و همسرش شيطان را ميديدند همچنانكه انبياء (ع ) او را مى ديدند
- ذريه آدم ، در حكم با آدم شريكند
- قصه اسكان آدم و همسرش در بهشت و هبوط آنها، مثلى است براى مجسم ساختن وضع انسان
- توبه عبد بين دو توبه خدا واقع است
- نقش توبه آدم و هبوط او به زمين در باز شدن راه براى هدايت انسان و قرار گرفتن او در طريق كمال
- اولين فرمان خداوند در تشريع دين براى آدم و ذريه او
- مگر پيامبر هم گناه مى كند؟
- مخالفت نهى ارشادى گناه نيست
- معنى ظلم و عصيان و غوايت آدم
- پس چرا آدم توبه كرد؟
- بحث روايتى
- بهشت آدم بهشت دنيائى بوده
- مراد بهشت دنيوى بهشت برزخى است
- ابليس چگونه خود را به آدم و همسرش رساند؟
- داستان آدم بنقل تورات
- مگر بهشت مقام قرب و نزاهت نيست و مگر درباره بهشت نيامده كه در آن لغو و گناه نيست ؟
- شيطان چگونه دوباره به بهشت راه يافت
- درخت نهى شده چه درختى بود؟
- درخت درخت گندم بوده ولى ثمره اش حسد شده است
- رفع تنافى از دو روايتى كه بظاهر با هم متنافيند
- رواياتى درباره قصه آدم در بهشت و هبوط او
- تعجب شيخ صدوق ازنقل اين حديث توسط ناصبى
- روايتى از امام صادق (ع ) در تبيين كيفيت بيرون شدن آدم و حوا از بهشت
- رواياتى از معصومين (ع ) در مراد از كلمات در آيه (فتلقى آدم من ربه كلمات )
نکات آیه
۱ - شیطان با ترغیب آدم(ع) و حوا به بهره گیرى از شجره منهیه، آنان را به لغزش و نافرمانى خداوند کشانید. (فأزلّهما الشیطن عنها) «ازلال» (مصدر ازلّ) به معناى: لغزانیدن و به گناه واداشتن است. ضمیر در «عنها» مى تواند به «الجنة» برگردد; یعنى، شیطان آدم(ع) و حوا را با واداشتن به لغزش و گناه از بهشت دور ساخت و نیز مى تواند به «الشجرة» برگردد; یعنى، شیطان، آدم(ع) و حوا را به گناه وادار کرد، گناهى که سرچشمه اش آن درخت ممنوعه بود. برداشت فوق بر اساس دومین احتمال است.
۲ - آدم(ع) و حوا با نافرمانى خداوند، شایستگى خویش را براى سکونت در بهشت نخستین از دست دادند. (فأخرجهما مما کانا فیه)
۳ - شیطان و اغواگریهاى او سبب خروج آدم(ع) و حوا از بهشت شد. (فأخرجهما مما کانا فیه)
۴ - خداوند، پس از سلب شایستگى آدم(ع) و حوا براى سکونت در بهشت، آنان را به خروج از بهشت و فرود آمدن به زمین فرمان داد. (و قلنا اهبطوا) هبوط (مصدر اهبطوا) به معناى فرود آمدن است. مفعول «اهبطوا» به دلیل جمله بعد، «الأرض» مى باشد.
۵ - فاصله زمانى میان سکونت آدم(ع) و حوا در بهشت با لغزش آنان، فاصله اى نسبتاً کوتاه و اندک بود. (و قلنا یأدم اسکن أنت و زوجک الجنة ... فأزلّهما الشیطن عنها) عطف جمله «أزلهما ...» بر آیه قبل به وسیله حرف «فا» مى تواند اشاره به برداشت فوق باشد.
۶ - شیطان عنصرى اغواگر و انسان موجودى اغواپذیر است. (فأزلهما الشیطن عنها)
۷ - شیطان در بهشتِ آدم(ع) و حوا، حضور داشت. (فأزلهما الشیطن عنها)
۸ - خداوند به شیطان فرمان داد تا از بهشت خارج شود و به زمین فرود آید. (و قلنا اهبطوا) «اهبطوا» - به صورت صیغه جمع - مى نمایاند که: خطاب در آن، علاوه بر آدم(ع) و حوا متوجّه شخص و یا اشخاص دیگرى نیز هست. برخى بر این نظر هستند که شیطان نیز مخاطب آن امر بوده است.
۹ - زمین محل سکونت و قرارگاه شیاطین (اهبطوا ... و لکم فى الأرض مستقر) برداشت فوق بر این مبناست که خطابها در جمله «اهبطوا» و ... متوجّه شیطان نیز باشد.
۱۰ - انسان و شیطان دشمن یکدیگر در زندگى دنیوى (اهبطوا بعضکم لبعض عدوّ) چنانچه مخاطب کلمه «اهبطوا» آدم(ع)، حواو شیطان باشد، مراد از «بعضکم لبعض عدو» دشمنى شیطان و انسان با یکدیگر خواهد بود.
۱۱ - زندگانى انسانها در زمین، همواره آغشته به دشمنى و عداوت با یکدیگر است. (اهبطوا بعضکم لبعض عدو) برداشت فوق بر این اساس است که مخاطب کلمه «اهبطوا» و دیگر خطابهاى موجود در آیه آدم(ع)، حوا و نسل ایشان باشد. در این صورت مراد از «بعضکم لبعض عدو» دشمنى انسانها با یکدیگر است.
۱۲ - خداوند در پى هبوط آدم(ع) و حوا، دشمنى فرزندانشان را با یکدیگر، به ایشان گوشزد کرد. (و قلنا اهبطوا بعضکم لبعض عدو)
۱۳ - تناول آدم(ع) و حوا از شجره ممنوعه، مایه سلب شایستگى نسل آنان براى سکونت در بهشت نخستین شد.* (قلنا اهبطوا) خداوند در بیان اخراج آدم(ع) و حوا از بهشت و استقرار آن دو در زمین، خطاب خویش را - بر خلاف مقتضاى طبیعى کلام - متوجّه نسل آنان نیز کرد; تا به این نکته اشاره کند که: تناول آدم(ع) و حوا از شجره منهیه در نسل ایشان نیز اثرى به جاى گذاشت که باعث شد آنان نیز، حیات خویش را در زمین سپرى کنند.
۱۴ - تناول آدم(ع) و حوا از شجره ممنوعه، زمینه ساز ایجاد روحیه دشمنى در میان انسانها* (فأزلّهما الشیطن عنها ... و قلنا اهبطوا بعضکم لبعض عدوّ)
۱۵ - زمین محل سکونت و قرارگاه موقت انسانها (و لکم فى الأرض مستقرّ و متع إلى حین) «إلى حین» (تا هنگامى) علاوه بر تعلقش به «متاع»، به «مستقر» نیز متعلق هست.
۱۶ - مدت زمان استقرار و سکونت آدمیان در زمین، نامعلوم براى آنان (و لکم فى الأرض مستقرّ و متع إلى حین) نکره آمدن کلمه «حین» رساننده این معناست که: مدت زمان سکونت انسانها در زمین، براى آنان نامعلوم خواهد ماند و بدان آگاهى نخواهند یافت.
۱۷ - زمین در بردارنده وسیله زندگانى و معیشت انسانها براى زمانى موقت و نامعلوم (و لکم فى الأرض مستقر و متع إلى حین) «متاع» به چیزى گفته مى شود که مایه منفعت است.
۱۸ - بهشتى که آدم(ع) و حوا در آن سکونت داشتند، مکانى غیر از زمین و بالاتر و برتر از آن بود. (قلنا اهبطوا ... و لکم فى الأرض مستقر) جمله «و لکم فى الأرض مستقر» دلالت مى کند بر اینکه: بهشتى که آدم(ع) و حوا در آن سکونت داشتند در زمین نبوده و کلمه «اهبطوا» مى رساند که آن جایگاه، برتر و بالاتر از زمین بوده است.
روایات و احادیث
۱۹ - از رسول خدا(ص) روایت شده که فرمود: «انما کان لبث آدم و حوا فى الجنة حتى خرجا منها سبع ساعات من ایّام الدنیا ...;[۱] توقف آدم و حوا تا زمان خروجشان از بهشت هفت ساعت از روزهاى دنیا بود ...».
۲۰ - از رسول خدا(ص) روایت شده که فرمود: «یوم الجمعة سید الایّام ... خلق اللّه فیه آدم واهبط فیه آدم إلى الأرض;[۲] روز جمعه شریف ترین روزهاست ... در آن روز خداوند آدم را آفرید و در همین روز او را به زمین فرستاد».
۲۱ - «عن الصادق (ع) ... (فى قوله تعالى) «و لکم فى الأرض مستقر و متاع إلى حین» قال إلى یوم القیامة ...;[۳] از امام صادق(ع) درباره آیه «و لکم فى الأرض مستقر و متاع إلى حین» روایت شده که فرمود: (استقرار در زمین و بهره مندى از آن) تا روز قیامت خواهد بود ...».
۲۲ - از امام رضا(ع) روایت شده: «... فتسلط علیه (آدم (ع)) الشیطان ... و تسلط على حوا ... فأخرجهما اللّه عز و جل عن جنته فاهبطهما عن جواره إلى الأرض ...;[۴] ... پس شیطان بر آدم (ع) ... و حوا مسلط گشت ... پس خدا آنان را از بهشت خود بیرون راند و از جوار خود به زمین فرو فرستاد ...».
۲۳ - از رسول خدا(ص) روایت شده که فرمود: «فأوحى اللّه تعالى إلى جبرئیل ان اهبطهما إلى البلدة المبارکة مکة فهبط بهما جبرئیل فألقى آدم على الصفا و ألقى حواء على المروة ...;[۵] خداوند به جبرئیل وحى کرد که آدم و حوا را به شهر مبارک مکّه فرود آور. پس جبرئیل آدم(ع) را بر کوه صفا و حوا را بر کوه مروه فرود آورد ...».
۲۴ - رسول خدا(ص) فرموده اند: «حین أمر آدم (ع) أن یهبط ... هبط آدم و زوجته و هبط إبلیس و لازوجة له ...;[۶] آن هنگام که خداوند امر نمود به آدم که فرود آى ... آدم همراه با همسرش فرود آمد و ابلیس [هم] فرود آمد در حالى که همسرى نداشت ...».
۲۵ - «عن أمیر المؤمنین (ع) (فى حدیث طویل) و فیه سأله عن أکرم واد على وجه الأرض فقال واد یقال له «سراندیب» سقط فیه آدم من السماء;[۷] از امیر المؤمنین (ع) در ضمن «حدیثى طولانى» از شریف ترین مکانهاى روى زمین سؤال شد، آن حضرت فرمود: آن مکان «سراندیب» [سرى لانکا، لغت نامه دهخدا] است که آدم (ع) از آسمان به آن جا نازل شد».
موضوعات مرتبط
- آدم(ع): آدم(ع) و درخت ممنوعه ۱; اخراج آدم(ع) از بهشت ۳، ۴، ۲۲; دشمنى فرزندان آدم(ع) ۱۲; سکونت آدم(ع) در بهشت ۵، ۱۹; عصیان آدم(ع) ۲; عوامل عصیان آدم(ع) ۱; عوامل هبوط آدم(ع) ۳، ۴; فضایل بهشت آدم(ع) ۱۸; قصه آدم(ع) ۱، ۳، ۴، ۵، ۷، ۱۲، ۱۳، ۱۹; لغزش آدم(ع) ۱، ۵; محرومیت از بهشت آدم(ع) ۱۳; محرومیت نسل آدم(ع) ۱۳; مکان بهشت آدم(ع) ۱۸; مکان هبوط آدم(ع) ۲۳، ۲۵; وقت خلقت آدم(ع) ۲۰; هبوط آدم(ع) ۱۲، ۲۲، ۲۴
- ابلیس: هبوط ابلیس ۲۴
- انسان: استقرار انسان ها در زمین ۱۵، ۱۶، ۲۱; اغواپذیرى انسان ۶; دشمنان انسان ۱۰; دشمنى انسان ها ۱۱; عوامل دشمنى انسان ها ۱۴; مسکن انسان ها ۱۵
- جمعه: فضیلت جمعه ۲۰
- حوا: اخراج حوا از بهشت ۳، ۴، ۲۲; حوا و درخت ممنوعه ۱; سکونت حوا در بهشت ۵، ۱۹; عصیان حوا ۲; عوامل عصیان حوا ۱; عوامل هبوط حوا ۳، ۴; قصه حوا ۱، ۳، ۴، ۵، ۷، ۱۲، ۱۳، ۱۹; لغزش حوا ۱، ۵; مکان هبوط حوا ۲۳، هبوط حوا ۱۲، ۲۲، ۲۴
- حیات: حیات دنیوى ۱۷
- خدا: اوامر خدا ۴، ۸; هشدارهاى خدا ۱۲
- درخت ممنوعه: آثار استفاده از درخت ممنوعه ۱۳، ۱۴
- زمین: فواید زمین ۱۷
- زندگى: زندگى در زمین ۱۷
- سرزمینها: سرزمین سراندیب ۲۵; سرزمین سرى لانکا ۲۵
- شیاطین: شیاطین در زمین ۹; مسکن شیاطین ۹
- شیطان: آثار اغواگرى شیطان ۳; اخراج شیطان از بهشت ۸; اغواگرى شیطان ۱، ۶; دشمنان شیطان ۱۰; سلطه شیطان ۲۲; شیطان در بهشت آدم (ع) ۷; نقش شیطان ۱، ۳، ۶; هبوط شیطان ۸
- عصیان: آثار عصیان ۲; از خدا ۱، ۲
- کوه صفا: ۲۳
- کوه مروه: ۲۳
منابع
- ↑ تفسیر عیاشى، ج ۱، ص ۳۵، ح ۲۱; نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۴، ح ۱۲۹.
- ↑ خصال صدوق، ج ۱، ص ۳۱۶، ح ۹۷; نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۴، ح ۱۲۸.
- ↑ تفسیر قمى، ج ۱، ص ۴۳; نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۳- ، ح ۱۲۳.
- ↑ عیون اخبار الرضا، ج ۱، ص ۳۰۶، ح ۶۷; نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۰، ح ۱۱۲.
- ↑ تفسیر عیاشى، ج ۱، ص ۳۶، ح ۲۱; تفسیر برهان، ج ۱، ص ۸۴، ح ۱۵.
- ↑ علل الشرایع، ص ۵۴۷، ح ۲، باب ۳۴۰; نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۶، ح ۱۳۷.
- ↑ نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۴، ح ۱۲۶.
