۱۶٬۲۷۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
(۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۴: | خط ۴: | ||
سوره مؤمنون | <center> «'''سوره مؤمنون'''» </center> | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه ۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه ۱ </center> | ||
<span id='link1'><span> | <span id='link1'><span> | ||
خط ۱۹۲: | خط ۱۹۳: | ||
«'''وَ الَّذِينَ هُمْ لاَمَانَاتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ رَاعُونَ'''»: | «'''وَ الَّذِينَ هُمْ لاَمَانَاتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ رَاعُونَ'''»: | ||
«امانت»، در اصل مصدر است، ولى بسيار مى شود كه به آن چيزى كه سپرده شده - چه مال و چه اسرار و امثال آن - نيز امانت مى گويند، و در آيه شريفه هم، مقصود همان است. و اگر آن را به صيغه جمع آورده، شايد براى آن باشد كه دلالت بر همه اقسام امانت ها كه در بين مردم داير است، بكند. | |||
و چه بسا گفته باشند: امانات، شامل تمامى تكاليف الهى كه در بشر به وديعه سپرده شده و نيز شامل اعضاء و جوارح و قواى بشر مى شود - كه بايد در كارهايى كه مايه رضاى خدا است، به كار بست - و نيز شامل هر نعمت و مالى است كه به آدمى داده شده، ولى اين احتمال از نظر لفظ خالى از بُعد نيست، هرچند كه از نظر تجزيه و تحليل معنا، عموميت دادن آن صحيح مى باشد. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۱۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۱۲ </center> | ||
صيغه | كلمه «عهد» بر حسب عرف و اصطلاح شرع، به معناى آن چيزى است كه انسان با صيغه عهد، ملتزم به آن شده باشد، مانند نذر و سوگند. و ممكن است منظور از آن، مطلق تكليف هايى باشد كه متوجه به مؤمنان شده. چون در قرآن، ايمان مؤمن را «عهد» و «ميثاق» او ناميده است. و همچنين تكاليفى را كه متوجه آنان كرده، عهد خوانده و فرموده: «أوَ كُلّمَا عَاهَدُوا عَهداً نَبَذَهُ فَرِيقٌ مِنهُم». | ||
و نيز فرموده: «وَ لَقَد كَانُوا عَاهَدُوا اللّهَ مِن قَبلُ لَا يُوَلُّونَ الأَدبَار». و شايد به جهت همين كه اين معنا مورد نظر بوده، كلمۀ عهد را مفرد آورد، چون تمامى تكاليف را يك عهد و يك ايمان شامل مى شود. | |||
و | كلمه «رعايت» به معناى حفظ است. و بعضى گفته اند: اصل اين كلمه، به معناى محافظت از حيوانات است، يا به اين كه آن ها را غذا دهند. غذايى كه حافظ حيات آن ها باشد، و يا به اين كه از خطر دشمن و درنده نگاه بدارند و آنگاه در مطلق حفظ استعمال شده است. | ||
و بعيد نيست كه عكس اين مطلب به ذهن نزديكتر باشد. يعنى كلمه مورد بحث، در اصل، به معناى مطلق حفظ بوده و سپس در خصوص حفظ حيوانات استعمال شده باشد. | |||
و كوتاه سخن اين كه: آيه مورد | و كوتاه سخن اين كه: آيه مورد بحث، مؤمنان را به حفظ امانت و خيانت نكردن به آن و حفظ عهد و نشكستن آن، توصيف مى كند. و حق ايمان هم، همين است كه مؤمن را به رعايت عهد و امانت وادار سازد. چون در ايمان، معناى سكون و استقرار و اطمينان نهفته. وقتى انسان كسى را امين دانست و يقين كرد كه هرگز خيانت ننموده، پيمان نمى شكند، قهرا دلش بر آنچه يقين يافته، مستقر و ساكن و مطمئن مى شود و ديگر تزلزلى به خود راه نمى دهد. | ||
«'''وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى | «'''وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلَوَاتهِمْ يُحَافِظونَ'''»: | ||
«صلوات»، جمع «صلوة: نماز» است. و اين كه فرموده: نماز را محافظت مى كنند، خود قرينه اين است كه مراد محافظت از عدد آن است. پس | «صلوات»، جمع «صلوة: نماز» است. و اين كه فرموده: نماز را محافظت مى كنند، خود قرينه اين است كه مراد محافظت از عدد آن است. پس مؤمنان محافظت دارند كه يكى از نمازهايشان فوت نشود و دائما مراقب آنند. حق ايمان هم همين است، كه مؤمنان را به چنين مراقبتى بخواند. | ||
و به همين | و به همين جهت، كلمۀ «صلوة» را در اين جا با صيغه جمع آورده، و در جملۀ «فِى صَلَاتِهِم خَاشِعُون»، مفرد. براى اين كه خشوع در جنس نماز، به طور مساوى شامل همه است، و ديگر لازم نيست كه جمع آورده شود. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۱۳ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۱۳ </center> | ||
«'''أُولَئك هُمُ الْوَارِثُونَ * الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْس هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ'''»: | «'''أُولَئك هُمُ الْوَارِثُونَ * الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْس هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ'''»: | ||
كلمۀ «فردوس»، به معناى بالاى بهشت است، كه معناى آن و پاره اى از خصوصياتش، در ذيل آيه: «كَانَت لَهُم جَنَّاتُ الفِردَوسِ نُزُلاً» گذشت. | |||
و جملۀ «الَّذِينَ يَرِثُونَ...»، بيان كلمۀ «وَارِثُون» است، و «وراثت مؤمنان فردوس را»، به معناى اين است كه «فردوس» براى مؤمنان، باقى و هميشگى است. چرا كه اين احتمال مى رفت كه ديگران هم با مؤمنان شركت داشته باشند، و يا اصلا غير مؤمنان، صاحب آن شوند، بعد از آن ها، خداوند آن را به ايشان اختصاص داده و منتقل نموده است. | |||
در روايات هم آمده كه: براى هر انسانى در بهشت، منزلى و در آتش منزلى است، و چون كسى بميرد و داخل آتش شود، سهم بهشت او را به ارث به اهل بهشت مى دهند، كه إن شاء اللّه، به زودى در بحث روايى، آن را خواهى خواند. | |||
<span id='link11'><span> | <span id='link11'><span> | ||
خط ۲۴۰: | خط ۲۴۲: | ||
==رواياتى در معناى اعراض از لغو و حفظ فرج == | ==رواياتى در معناى اعراض از لغو و حفظ فرج == | ||
و در ارشاد | و در ارشاد مفيد، در كلامى از اميرالمؤمنين «عليه السلام» آورده كه فرموده: هر سخنى كه ذكر خدا در آن نباشد، لغو است. | ||
و در مجمع | و در مجمع البيان، در ذيل آيه: «وَ الَّذِينَ هُم عَنِ اللَّغوِ مُعرِضُون» مى گويد: از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده اند كه فرمود: اگر شخصى به تو ناسزايى گفت و يا تهمتى زد كه در تو نيست، براى خدا از او اعراض كن. | ||
و در روايتى ديگر آمده كه مقصود از | و در روايتى ديگر آمده كه: مقصود از آن، غنا و ملاهى است. | ||
مؤلف: مطالبى كه در دو روايت مجمع البيان آمده، از قبيل ذكر بعضى از مصاديق است و آنچه در روايت ارشاد آمده، از باب عموميت دادن و تحليل معنا است. | مؤلف: مطالبى كه در دو روايت مجمع البيان آمده، از قبيل ذكر بعضى از مصاديق است و آنچه در روايت ارشاد آمده، از باب عموميت دادن و تحليل معنا است. | ||
و در | و در خصال، از جعفر بن محمّد، از پدرش، از آباء گرامى اش «عليهم السلام» روايت كرده كه اميرالمؤمنين «عليه السلام» فرموده: فرج ها، به يكى از سه طريق حلال مى شوند. يكى نكاح به ميراث، و يكى نكاح بدون ميراث، و يكى نكاح به ملك يمين. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۱۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۱۵ </center> | ||
و در | و در كافى، به سند خود، از اسحاق بن ابى ساره روايت كرده كه گفت: از امام صادق «عليه السلام»، از آن (يعنى از متعه) پرسيدم. فرمود: حلال است، ولى زنهار كه صيغه مكن، مگر زن عفيف را كه خداى عزوجل مى فرمايد: «وَ الَّذِينَ هُم لِفُرُوجِهِم حَافِظُون». پس فرج خود را در جايى كه ايمن از پولت نيستى، مگذار. | ||
بيانى در | ==بيانى در باره مشروعیت ازدواج موقت، در اسلام== | ||
مؤلف: در اين حديث، معناى «حفظ»، به حدّى تعميم داده شده كه شامل ترك ازدواج با غيرعفيفه هم شده است، و اين دو روايت، به طورى كه ملاحظه مى فرماييد، «متعه» را نكاح و ازدواج خوانده است و از نظر روايات بى شمارى، مطلب همين طور است، و مبناى فقه امامان اهل بيت «عليهم السلام» هم، بر همين است. | |||
در اصطلاح قرآن كريم و در عهد رسول خدا «صلى الله عليه و آله» هم، مطلب از اين قرار است. زيرا بعد از ملك يمين (كنيز)، ديگر بيش از دو نوع نكاح باقى نمى ماند. يكى نكاح زناشويى و ديگرى زنا. زنا را كه خداى تعالى حرام كرده و در حرمتش، آيات بسيارى از سوره هاى مكى و مدنى - مانند: «فرقان» و «إسراء» كه مكّى هستند، و «نور» و «ممتحنه» كه مدنى مى باشند - تأكيد شديد نموده. | |||
و سپس در سوره «نساء» و «مائده»، آن را «سفاح» خوانده و حرام كرده. و در سوره «اعراف» و «عنكبوت» و «يوسف» كه مكى هستند و سوره «نحل» و «بقره» و «نور»، كه يا هر سه و يا دو تاى آخر مدنى هستند، آن را فحشاء ناميده، و مرتكبش را مذمت كرده. | |||
و | و در سوره «اعراف» و «انعام» و «إسراء» و «نحل» و «عنكبوت» و «شورى» و «نجم»، كه از سور مكى هستند، و در سوره «نساء» و «نور» و «احزاب» و «طلاق»، كه مدنى مى باشند، آن را فاحشه خوانده و از آن نهى فرموده. و نيز به طور كنايه، در آيه «فَمَنِ ابتَغَى وَرَاءَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ العَادُون» از آيات مورد بحث و نظير آن در سوره «معارج»، از آن نهى كرده. | ||
و از همان اول بعثت معروف بوده كه | و از همان اول بعثت معروف بوده كه اسلام، شراب و زنا را حرام مى كند، چنان كه در سيره ابن هشام آمده و ما روايت آن را در بحث روايتى، در ذيل آيه: «إنَّمَا الخَمرُ وَ المَيسِرُ...»، در سوره «مائده»، در جلد ششم اين كتاب، ايراد نموديم. | ||
با اين | با اين حال، اگر چنانچه تمتع ازدواج نباشد و زن متعه، همسر مشروع آدمى نباشد، بايد آنان زناكار باشند، و اين به ضرورت ثابت است كه عقد تمتع، در مكه، قبل از هجرت مورد عمل بوده و همچنين در مدينه، بعد از هجرت، فى الجمله به آن عمل مى كردند، و لازمۀ زنا بودن آن، اين است كه رسول خدا «صلى الله عليه و آله»، اين زنا را به مقتضاى ضرورتى حلال كرده باشد. | ||
ویرایش