روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۲۱۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ رُكُودِ الشَّمْس

سال محمد بن مسلم ابا جعفر ع :

عَنْ رُكُودِ اَلشَّمْسِ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ مَا أَصْغَرَ جُثَّتَكَ وَ أَعْضَلَ مَسْأَلَتَكَ وَ إِنَّكَ لَأَهْلٌ لِلْجَوَابِ إِنَّ اَلشَّمْسَ إِذَا طَلَعَتْ جَذَبَهَا سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ بَعْدَ أَنْ أَخَذَ بِكُلِّ شُعَاعٍ مِنْهَا خَمْسَةُ آلاَفٍ مِنَ اَلْمَلاَئِكَةِ مِنْ بَيْنِ جَاذِبٍ وَ دَافِعٍ حَتَّى إِذَا بَلَغَتِ اَلْجَوَّ وَ جَازَتِ اَلْكَوَّ قَلَبَهَا مَلَكُ اَلنُّورِ ظَهْراً لِبَطْنٍ فَصَارَ مَا يَلِي اَلْأَرْضَ إِلَى اَلسَّمَاءِ وَ بَلَغَ شُعَاعُهَا تُخُومَ اَلْعَرْشِ فَعِنْدَ ذَلِكَ نَادَتِ اَلْمَلاَئِكَةُ سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ اَلْحَمْدُ لِلََّهِ اَلَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَ لاَ وَلَداً وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي اَلْمُلْكِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌ‏ مِنَ اَلذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيراً فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أُحَافِظُ عَلَى هَذَا اَلْكَلاَمِ عِنْدَ زَوَالِ اَلشَّمْسِ فَقَالَ نَعَمْ حَافِظْ عَلَيْهِ كَمَا تُحَافِظُ عَلَى عَيْنِكَ فَإِذَا زَالَتِ اَلشَّمْسُ صَارَتِ اَلْمَلاَئِكَةُ مِنْ وَرَائِهَا يُسَبِّحُونَ اَللَّهَ فِي فَلَكِ اَلْجَوِّ إِلَى أَنْ تَغِيبَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۳۶

محمّد بن مسلم از امام باقر عليه السّلام پرسيد: چرا آفتاب در وقت ظهر ساكن و بدون حركت بنظر مى‏آيد؟ آن حضرت فرمود: اى محمّد چقدر جثّه تو كوچك و سؤالت مشكل است! (يا باصطلاح محاوراتى تو با اين قدّ و بالاى كوچك چه سؤالاتى مشكلى ميكنى؟ يا شايد: آدمى با جثّه حقيرش به چه مسائل بزرگى كه گاه بكارش هم نميآيد دست مييازد) البتّه تو شايستگى و أهليّت پاسخ آن را دارى، همانا وقتى آفتاب طلوع ميكند هفتاد هزار فرشته آن را ببالا ميكشند در حالى كه هر شعاع آن را پنجاه هزار فرشته جذب‏كننده و دفع‏كننده (در دو جهت) گرفته‏اند تا وقتى آفتاب به جوّ يا وسط آسمان رسد و از خطّ نصف النّهار بگذرد، در اين هنگام فرشته‏اى كه مأمور نور است آفتاب را ميگرداند يا پشت و رو ميكند (يعنى: جهت تابش خورشيد را بهر وضعى بوده تغيير داده و دگرگون و بسوى ديگر ميكند) پس آفتاب كه بزمين ميتابيده، يا طرفى كه روى بزمين داشته بجانب آسمان متوجّه مى‏شود، و آفتاب به اطراف و حدود عرش ميتابد و در آن هنگام ملائكه باين تسبيح آواز بر ميدارند: «سبحان اللَّه و لا إله إلّا اللَّه و الحمد للَّه الّذي لم يتّخذ صاحبة و لا ولدا، و لم يكن له شريك في الملك و لم يكن له وليّ من الذّلّ و كبّره تكبيرا» يعنى: منزّه است يا تنزيه ميكنم خداوند خود را كه از همه نقايص برى است، و هيچ معبودى جز خداوند مطلق نيست و حمد و ستايش مخصوص خداوندى است كه منزه است از داشتن زنى يا فرزندى، و او را هرگز شريكى در پادشاهى نبوده است، و او را نيازى نيست كه كسى دفع مذلّت و خوارى از او كند، پس خداوند خود را ببزرگى و عظمت بزرگ شمار. بعد از سخن امام عليه السّلام محمّد بن مسلم عرضكرد: فدايت شوم آيا در وقت زوال آفتاب بخواندن اين كلام محافظت كنم؟ حضرت فرمود: آرى محافظت كن بر آن چنان كه چشم خود را محافظت ميكنى، و چون زوال آفتاب شد ملائكه در حالى كه‏ تسبيح خداوند ميگويند از پشت آن مدد ميكنند و آفتاب را حركت ميدهند در فلك جوّ تا غروب كند.