تفسیر:المیزان جلد۳ بخش۱۱: تفاوت میان نسخه‌ها

__TOC__

<span id='link72'><span>

==آيات ۱۸ - ۱۰، سوره آل عمران ==

الصبرِينَ وَ الصدِقِينَ وَ الْقَنِتِينَ وَ الْمُنفِقِينَ وَ الْمُستَغْفِرِينَ بِالاَسحَارِ(۱۷)

ترجمه آيات

آنانكه كافر شدند بطور محقق بدانند كه اموال و اولادشان به هيچ

<span id='link75'><span>

==ديدگاه انسان مادى به مال و اولاد ==

وقتى گفته مى شود: «'''اغنى عنه ماله من فلان '''»، معنايش اين است كه مالى كه در دست دارد او را از فلانى بى نياز كرده ، ديگر احتياجى به او ندارد.

آدمى در آغاز خلقتش و از همان روزهايى كه پشت و روى دست خود را تشخيص مى دهد خود را محتاج موجودات خارج از وجود خود احساس مى كند.

<span id='link77'><span>

== تكذيب كنندگان (از كفار) منشاء اصلى آتش هستند و ديگران به آتش آنها مى سوزند ==

كلمه «'''وقود'''» به معناى هر چيزى است كه با آن آتش را برافروخته و شعله ور سازند، و اين آيه شريفه شبيه آيه : «'''و اتقوا النار التى وقودها الناس و الحجارة '''» و آيه : «'''انكم و ما تعبدون من دون اللّه حصب جهنم '''» است ، چون در آيه مورد بحث مى فرمايد انسان آتش افروز دوزخ است ، و در دومى مى فرمايد انسان و سنگ وسيله افروخته شدن دوزخ است ، و در سومى مى فرمايد شما و هر چه به جز خدا مى پرستيد هيزم دوزخيد، و ما در ذيل آيه ۲۴ سوره بقره در سابق اين معنا را تا حدودى بيان كرديم .

و اگر در آيه مورد بحث مطلب را در قالب جمله اسميه آورد، و اين جمله اسميه را با اسم اشاره آغاز كرد، آنهم اشاره اى كه مخصوص راه دور است ، و نيز اگر بين مبتدا و خبر ضمير فصل (هم ) را قرار داد، و كلمه «'''وقود'''» را به كلمه «'''نار'''» اضافه كرد، و نفرمود: «'''اولئك هم و قود'''» همه اينها براى اين بود كه انحصار را برساند، و لازمه اين حصر اين است كه تكذيب كنندگان از كفار، اصل در عذاب ، و افروخته شدن آتشند، و ديگران به آتش آنان مى سوزند.

مويد اين نكته آيه اى است كه در سوره انفال بيان مى شود، و در آن مى فرمايد «'''ليميز اللّه الخبيث من الطيب ، و يجعل الخبيث بعضه على بعض '''».

كلمه «'''داءب '''» بطورى كه اهل لغت گفته اند به معناى روش دائمى است ، و در جاى ديگر قرآن اين كلمه در مورد حركت دائمى خورشيد و ماه به كار رفته ، فرموده : «'''و سخر لكم الشمس و القمر دائبين '''» و از همين جهت عادت هميشگى را هم داءب مى گويند، چون

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۳ صفحه : ۱۴۱ </center>

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۳ صفحه : ۱۴ </center>

بر اينكه كفر كفار و تكذيبشان در حقيقت منازعه با كسى است كه داراى جلال الوهيت بوده و هلاك كردن گنهكاران برايش آسان است ، و كافر درگير با خداى شديد العقاب است .

كلمه «'''حشر'''» به معناى بيرون كردن و كوچ دادن قومى از قرارگاهشان به زور و جبر است ، و اين كلمه در مورد كوچ دادن يك نفر استعمال نمى شود. در قرآن كريم همه جا در مورد جماعت آمده كه از آن جمله فرموده : «'''و حشرناهم فلم نغادر منهم احدا'''».

كلمه «'''مهاد'''» به معناى فرش و بستر است ، و از ظاهر سياق بر مى آيد كه مراد از جمله «'''الذين كفروا'''» مشركين هستند همچنان كه ظاهر جمله : «'''ان الذين كفروا لن تغنى عنهم ...'''» (كه در آيه قبلى بود) نيز مشركين است ، نه يهوديان ، و اين نظريه بهتر مى تواند دو آيه را به هم متصل كند، چون آيه مورد بحث مى فرمايد ما بر آنان غالب آمديم ، و همه را به سوى دوزخ كوچ داديم ، و در آيه قبلى علت اين كيفر را بيان مى كرد، و مى فرمود: اين كفار گردن كشى كردند، و به اموال و اولاد خود تعزر و استكبار نمودند.

و به هر حال آنچه مسلم است در آيه مورد بحث بر روى تكثير و زياد جلوه دادن ، تكيه شده ، حال اگر فرض كنيم كه خطاب در آيه متوجه مشركين است ، جز با داستان بدر منطبق نمى شود، علاوه بر اين ، قرائت آيه شريفه به صورت «'''ترونهم '''» با (تاء خطاب ) مويد ديگرى براى بيان ما است .

[[رده:تفسیر المیزان]]