تفسیر:المیزان جلد۱۱ بخش۲: تفاوت میان نسخه‌ها

راغب در مفردات گفته : كلمه «'''خلود'''» به معناى برائت و دورى هر چيز از معرضيت براى فساد و باقى ماندنش بر صفت و حالتى است كه دارد، عرب هر چيزى را كه زود فاسد نمى شود با كلمه خلود وصف مى كند، مثلا سنگ هاى يك پايه را كه اسم اصليش «'''اثافى '''» است

«'''خوالد'''» مى خوانند، چون بطور مسلم يك پايه خالد و جاودان نيست و اين تعبير به خاطر اينست كه سنگ مذكور سنگ محكمى است كه دير از بين مى رود، و اين كلمه از باب «'''خلد، يخلد، خلودا'''» است همچنانكه در قرآن فرموده : «'''لعلكم تخلدون '''» و خلد به فتح «'''خ '''» و سكون «'''لام '''» به معناى آن جزئى است كه تا آخرين دقايق زندگيش ‍ به حالت خود مى ماند، و مانند ساير اعضاى دچار دگرگونى نمى شود.

و كلمه «'''مخلد'''» در اصل به معناى چيزى است كه مدتى طولانى باقى مى ماند، و به همين جهت به مردى كه مويش دير سفيد شده مى گويند: «'''رجل مخلد'''» و به حيوانى كه دندانهاى ثنائيش آنقدر بماند كه رباعى هايش نيز برويد، مى گويند: «'''دابة مخلده '''»، اين معناى اصلى كلمه است ، و ليكن به عنوان استعاره استعمال مى شود درباره كسى كه دائما باقى مى ماند.

و خلود در جنت به معناى بقاى اشياء است بر حالت خود، بدون اينكه در معرض فساد قرار گيرند، همچنانكه فرموده: «اولئك اصحاب الجنه هم فيها خالدون». و نيز فرموده : «اولئك اصحاب النار هم فيها خالدون» و نيز فرموده: «و من يقتل مومنا متعمدا فجزاوه جهنم خالدا فيها».

و بعضيها در خصوص آيه «يطوف عليهم ولدان مخلدون» گفته اند معنايش اين است كه دور بهشتيان فرزندانى مى چرخند كه دائما به حال جوانى و زيبايى باقى اند و دچار فساد نمى گردند. بعضى ديگرگفته اند: معنايش اين است كه يك نوع گوشواره كه خلد ناميده مى شود در گوش ‍ دارند.

و اخلاد هر چيز به معناى دائمى كردن و حكم به بقاء آن است ، و به همين معنا است در كلام خدا كه فرموده: «و لكنه اخلد الى الارض». يعنى به زمين دل بست و گمان كرد كه دائما در آن خواهد زيست .

و جمله «ما دامت السماوات و الارض» يك نوع تقييدى است كه خلود را مى رساند، و معنايش اين است كه ايشان در آن جاويدند تا زمانى كه آسمانها و زمين وجود دارد.