مَوْبِقا
«مَوْبِق» از مادّه «وبوق» (بر وزن نبوغ) به معناى «هلاکت» است و «موبق» به «مهلکه» گفته مى شود.
ریشه کلمه
- وبق (۲ بار)
قاموس قرآن
(بروزن فلس) هلاكت. و ايباق به معنى هلاك كردن است [شورى:34]. ايباق به معنى حبس كردن نيز آمده چنانكه در قاموس و اقرب الموارد تصريح كرده است بنابر آنچه در «بحر» ذيل فصل نهرهاى دريايى گفتهايم «يَوْبِقْهُنَّ» در آيه به معنى حبس كردنست يعنى: يا آن نهرها را حبس و متوقف مىكند. در اثر اعمال مردم و عفو مىكند از معاصى بسيارى. * [كهف:52]. مَوْبِق (به فتح ميم و كسر باء) مصدر است به معنى هلاك و نيز اسم مكان است. و آن در آيه ظاهرا اسم مكان و اشاره به بطلان رابطه ميان معبودات و عبادت كنندگان است و ميان آنها مهلكهاى واقع شده و رابطه را كه در دنيا گمان مىكردند از بين برده است و معبودان اعم از جن وانس وغيرهم نفعى به حال عبادت كنندگان ندارند. يعنى يادكن روزى را كه خدا گويد: شريكان مرا كه بزعم شما شريك من بودند با آواز بلند بخوانيد، آنها شريكان را ندا مىكنند اماشريكان جواب نمىدهند (وكارى نتوانند) و ميان شريكان و آنها مكانى پر از هلاكت قرار دادهايم و رابطه موهوم دنيايى قطع شده وهيچ نتوانند آن فاصله را پيموده و بهم ديگر برسند. از اين ماده دو لفظ بيشتر در قرآن مجيد نداريم.